Souvenirtjes kijken

Maandag, 21 november 2016

Ranomafana, Chez Gaspard B&B

De hooglanden in het Oosten van Madagaskar

Souvenirtjes kijken…….

Daar zijn van die dagen, waar je niet onderuit komt. Vandaag is dat zo’n dag; verplicht langs de shopjes en kleine fabriekjes, waar je een korte uitleg krijgt over herkomst, geschiedenis en bewerking, om je zo snel mogelijk langs de verkoopwaren te loodsen. In sommige dingen ben ik wel geïnteresseerd, maar voor veel dingen moet ik me ertoe dwingen om de aandacht bij de uitleg te houden. Immers, de mensen doen stinkend hun best om hun lokale producten aan de man, lees toerist, te brengen. Ik begrijp het natuurlijk wel, zo werkt de economie nu eenmaal. We zijn vanmorgen niet wakker geworden van de wekker, maar van ons krakende bed. Een prachtig mooi antiek bed, dat zijn benaming alle eer aandeed. Na een heerlijk uitgebreid ontbijt met yoghurt, fruit, verse broodjes en pannenkoeken, zijn we klaar voor de lange rit van vandaag, inclusief de verplichte bezoeken. We beginnen met een bezoek aan de werkplaats waar miniaturen worden gemaakt van auto’s, fietsen en riksja’s. De aardige meneer vertelt en laat ons zien wat er allemaal gemaakt wordt van gerecycled materiaal. De uitleg duurt 10 minuten, en dan moeten we verder naar een andere ruimte, de volgende groep staat al klaar voor de demonstratie. In de andere ruimte zien we de vrouwen ijverig bezig met borduurwerk. Zittend op een rieten mand borduren ze secuur de Malagassische taferelen uit het dagelijkse leven op ecru katoen. Snel gaan we verder naar de shop waar de geborduurde tafellakens liggen uitgestald, misschien willen we nog iets kopen? Door naar de volgende ruimte, waar een kleine pientere jonge dame ons al op staat te wachten om ons een demonstratie te geven van al het moois wat gemaakt kan worden van de zeboehoorn. De machientjes en apparatuur waar alles mee gemaakt wordt hebben ze ook zelf geknutseld. Ach laat ook maar, ik zie liever de hoorns op de kop van de zeboe, maar willen we misschien nog iets kopen? Vandaag besluiten we om te picknicken. Het is een lange reisdag, en onderweg is er nauwelijks een geschikte gelegenheid om te eten. Dus gaan we naar de markt om banaantjes en tomaten te kopen, en dat is wel leuk! We lopen stapvoets door de nauwe straatjes en kopen onze lunch bij de aardige koopvrouwen. De kinderen vinden het maar wat interessant, de vazaha, en rennen ons na om gefotografeerd te worden. Leon vertelt dat als er weekmarkt is in de dorpen, de meeste mensen vrij hebben. Ze maken er een gezellige dag van en nuttigen dan de nodige drankjes. We lopen langs het huis van Leon en zeggen zijn vrouw en zoon gedag. Nu zullen ze hun man en pappa een week niet zien. We rijden verder naar het station van Antsirabe. Het station wordt nog nauwelijks gebruikt, maar heeft een nostalgische charme met zijn klok zonder wijzers. Op het plein van de onafhankelijkheid stoppen we, en maken een ritje met de pousse- pousse. Dit transportmiddel werd lang als vernederend beschouwd maar het is vaak de enige bron van inkomsten voor deze mannen. Het arme mannetje vraagt of ik comfortabel zit en of hij goed zijn best doet. Ik heb niets op zijn werk aan te merken, en ik vind op het eind van de tocht dat hij een aardig fooitje heeft verdiend. Mijn drie medereizigers delen dezelfde mening, en we zien dat de vier “poussers” tevreden zijn met hun fooitje. Edelstenen of halfstenen is helemaal niet mijn ding. Ik doe dan ook geen moeite om goed te luisteren of aan JM en Magda te vragen om te vertalen, de uitleg gaat in het Frans. Het enige interessante aan het verhaal is dat de Malagassische ondergrond rijk is aan edelstenen. De meeste stenen worden gevonden in het zuiden van het land. We rijden een stuk door het glooiende landschap en stoppen onderweg om onze banaantjes en tomaten op te eten. Voor ons uit zien we een ingestorte brug. Tijdens de presidentsverkiezingen in 2002 was er veel tegenstand tussen de twee rivaliserende kandidaten, Marc Ravalomanana en Didier Ratsiraka. Niet alleen politieke maar ook etnische kwesties speelden een belangrijke rol. Groeperingen vechten tegen elkaar en de bevolking komt in opstand. De brug wordt opgeblazen, zodat de toegangsweg naar Tana geblokkeerd is. Nadat we ons fruit genuttigd hebben rijden we verder naar het stadje Ambositra. De stad staat bekend om de houtbewerking. Van kostbare houtsoorten, zoals palissander, rozenhout en ebbenhout worden prachtige voorwerpen gemaakt. Hier kunnen we het niet laten om een mooi houten beursje te kopen. De streken en dorpen verschillen van elkaar. Zo passeren we de streek waar geraniums worden gekweekt. Van de bloemen wordt huidolie gemaakt. Langs de kant van de weg staan stalletjes waar je de olie kan kopen. Zakken vol met houtskool worden te koop aangeboden. Vrouwen en mannen kappen rotsblokjes tot kiezelstenen die de lokale bevolking gebruiken voor de aanleg van paden. Net zo snel als de natuur veranderd, veranderd ook het weer. Het begint langzaam te regenen, maar al snel is de lucht helemaal dichtgetrokken. De heuvels zijn gehuld in mist en de ruitenwissers werken op volle kracht. Leon vestigt zijn aandacht volledig op de weg en ontwijkt de diepe kuilen in de weg. De rode leemgrond spoelt als riviertjes uit de dorpen in de heuvels. Soms is het tegemoetkomend verkeer roekeloos, en moet Leon aan de kant. Er wordt hard gewerkt aan de infrastructuur. Door de regen is er veel oponthoud en vormt zich een file. Een vrachtwagen volgeladen met afgegraven grond staat dwars over de weg. De wielen van de vrachtwagen zitten vast in de leemgrond en de chauffeur kan daardoor zijn voertuig niet fatsoenlijk manoeuvreren. We wachten geduldig af totdat de vrachtwagen recht staat en we weer verder kunnen rijden. Als we eenmaal over de bergkam heen zijn, is het net alsof we een andere wereld inrijden. De heuvels zijn dicht begroeid met bomen zover je kunt kijken. Een prachtig oerwoud doemt voor ons op. Tussen de bomen liggen kleine watervallen verstopt. Als we de heuvel afdalen zien we een grote waterval. Met kracht slaat het water tegen de rotsen in de rivier. De waterkracht wordt gebruikt voor het opwekken van elektriciteit. We zijn in het regenwoud van Madagaskar, wat een fascinerende omgeving. Het is half zes als we bij de lodge aankomen. Als we naar onze huisjes lopen, zien we boven ons hoofd spinnenwebben met dikke spinnen. Leon vertelt ons dat de spinnen een delicatesse zijn voor de lokale mensen. We slaan deze gang over en kiezen een ander menu. Daarbij een koel THB-tje, dat smaakt na een lange reisdag. En dan is het pas negen uur, maar toch, bedtijd….

Rees en Ruud