Relaxen!

Zondag, 27 november 2016

Tulear, Caliente Beach B&B

Het grote Zuiden, Kanaal van Mozambique

Nog vier uurtjes geduld….

Acht uur hebben we afgesproken met Leon, dan verzamelen we bij de jeep, zijn onze koffers gepakt, rekening betaald en dan kunnen we vertrekken naar het zuiden van Madagaskar. Om precies te zijn naar Ankaloaka, een kustplaats 12 km. voor de grote stad Tulear. We hebben nog een afstand af te leggen van ongeveer 200 km., maar over de verharde weg, de RN7, is dat een makkie. Nog vier uurtjes geduld, zegt Leon, en dan zijn we aan de kust van het kanaal. De rijstvelden hebben allang plaatsgemaakt voor de grote rotsblokken en de dorre vegetatie. Als eerste passeren we het dorp Ilakaka. Het dorp ligt aan de gelijknamige rivier, waar duizenden Malagassiërs zich hebben overgegeven aan de “blauwe koorts”, het zoeken naar de saffier. In allerhaast vertrokken de Malagassiërs naar de rivier en bouwden er in een paar manden tijd een dorp. Nu nog zijn het in elkaar geflanste hutten van takken en aarde, oude zeilen en planken voor wie dat kan betalen. Opkopers kwamen hier naartoe, en kochten de gevonden stenen voor weinig geld op. Het ergste is dat vele saffierzoekers hier de dood vonden; ze werden levend begraven in hun zelfgegraven gangen, of ze overleden aan diverse ziekten. In 2004 werd er een nieuwe vindplaats ontdekt, maar dat was van korte duur. Ze werden afgeperst door de zeboedieven, en besloten toen om een veilige plek te kiezen voor hun hutjes langs de grote weg. Het is een waar cowboystadje, waar vechten en geweld schering en inslag is. Leon sluit de deuren af en probeert zo snel mogelijk het stadje te verlaten. Kilometers lang blijft het een dorre vlakte, totdat Leon zegt dat we even onze ogen moeten sluiten. Als we de brug over rijden verandert op een paar seconde de omgeving. Dichtbegroeide bossen sieren plotsklaps het landschap. Dit is het Zambitse NP, bekend onder de vogelliefhebbers. Dit park is de broedplaats van meer dan 200 soorten vogels. Na enkele kilometers doemen de baobabs weer op, die we in Morondava veelvuldig gezien hebben. Zo af en toe doemen armzalige nederzettingen op. De huisjes zijn gemaakt van riet en je kan er niet rechtop in staan. In Sakaraha begint het leefgebied van de Mahafaly. In dit gebied vindt je overal de graven van deze bevolkingsgroep. Aan de bouw van de graven gaan grote begrafenisplechtigheden vooraf die meerdere maanden kunnen duren, met zeboe-offers en dies meer. De Malagassiërs hechten veel waarde aan het leven na de dood en spenderen daar veel tijd en geld aan. Het zijn grote graven die langs de weg liggen om gezien en erkend te worden. Ze worden ook wel verborgen in de natuur om ze aan het oog van nieuwsgierigen te onttrekken. Vroeger waren de graven van natuursteen, maar worden nu vervangen door betonconstructies. De muren worden versierd met geschilderde taferelen uit het dagelijks leven, of door hetgeen de overledene graag had willen zijn. De datum van overlijden staat af te lezen, maar de geboortedatum wordt achterwege gelaten. Soms staan er beschilderde beelden van vliegtuigen of rimboetaxi’s op, een soort statussymbool. In een graf ligt maar één dode. Rond de kist worden de horens van de zeboe’s gelegd, en ook voorwerpen die aan de overledene toebehoorden, die de overledene misschien kan gebruiken in een volgend leven. De gebeeldhouwde houten totems sieren het graf, voor een man is het symbool van de zeboe, voor een vrouw de vogel. Als we verder rijden komen we langs een dorp, waar in de openlucht rum gedistilleerd wordt. Je ruikt de geur al van verre, en het drankje wordt in plastic flessen te koop aangeboden. Na vier uurtjes geduld komen we aan bij Caliente Beach. Het waait behoorlijk, maar de temperatuur is aangenaam. Het is er heel rustig, we zijn de komende twee dagen de enige gasten. Het duurt even voordat we onze lunch voorgezet krijgen, maar het smaakt verrukkelijk. Verse zeevruchten en groenten, het wordt allemaal vers gemaakt. Na de lunch nemen we afscheid van Leon en we overhandigen hem een bijdrage. Hij heeft een lange rit voor de boeg, terug naar Tana, waar hij ons over twee dagen oppikt bij de luchthaven. Het water van het zwembad heeft een aangename temperatuur, maar pas op voor de wind, ook dit is verraderlijk voor je huid. De eigenaar van de lodge is een praatgrage Fransoos. Gelukkig spreken Magda en JM Frans, en vertalen zij hetgene dat wij niet begrijpen. Het is zes uur, en de wind is gaan liggen, maar de temperatuur is nog niet gedaald. Een gezellige dag, met veel geklets en af en toe een drankje. ’s Avonds krijgen we verse langoesten geserveerd, die dezelfde dag nog gevangen zijn. Daar smaakt een rood wijntje voortreffelijk bij! Het is ongelooflijk maar waar, het is een uurtje later dan 10 uur, dus, bedtijd!

Rees en Ruud

Maandag, 28 november 2016

Relax!

We hoeven en moeten niets vandaag; geen wekker die afloopt en geen trackings meer. En toch ben je vroeg wakker. Dat is er nu eenmaal ingeslopen, je biologische wekker is er helemaal op ingesteld. Als ik om half zes uit het raam kijk, zie ik dat het bewolkt is. Maar dat was het gisteren ook al, maar toch dringen de zonnestralen door het wolkendek heen, en voel je de warmte op je huid prikken. Het stilleven op de tafel getuigd van de gezelligheid van gisteravond. Lege glazen, flessen en karaffen sieren de tafel waar we gisteravond laat ( tenminste voor de maatstaven van dit land) gezeten hebben. Na het ontbijt maken we ons op voor een wandeling langs het mangrovestrand. Het is eb, en de vissersbootjes zien we in de verte. Kinderen zoeken in de modder naar alen, en proberen deze vissen te vangen met een schelp. Ze zijn er erg bedreven in, en het vlot aardig. De hond van de lodge wandelt de hele route met ons mee, en jaagt soms de lokale kinderen de stuipen op het lijf. Angstig rennen ze voor de hond weg, die daar enorm plezier in heeft, omdat hij denkt dat de kinderen met hem willen spelen. Deze regio is het leefgebied van de Vezo, de kustvissers. Dit volk is een subgroep van de Sakalava, en men zegt dat ze afkomstig zijn uit Afrika. Maar hun cultuur en dialect zijn meer beïnvloed door Azië. Hun bijnaam “nomaden van de zee” kregen ze van de Fransen. Het driehoekige zeil op hun boot is multifunctioneel. Het zeil wordt niet alleen gebruikt om te varen, ze maken er ook een zonnescherm mee, of maken er een tent van om in te slapen. De Vezo vissen vaak in de buurt van hun dorp, maar ze kunnen ook honderden kilometers afleggen langs de kust om vis binnen te halen. De dorpen bestaan uit eenvoudige hutten. De vrouwen bedekken hun gezicht met een schoonheidsmasker van gekleurd houtpoeder om zich te beschermen tegen de zon. Na een strandwandeling krijg je best wel trek, dus tijd voor de lunch. Onze smaakpupillen worden gestreeld door de verse vissalade. Een paar uurtjes geleden zwommen al de zeevruchten nog rond in het kanaal. Zo gaat de dag voorbij, eten, een drankje, een boek en luieren. ’s Avonds gaat de wind liggen, en kleurt de lucht rood. Het belooft morgen een mooie dag te worden. Nog even genieten dan, voordat we aan de laatste etappe van de reis beginnen. Morgenmiddag vertrekt onze vlucht om half twee naar Tana. Maar nog even niet aan denken, een glaasje wijn en blik op oneindig naar de rode horizon. Het is tien uur, bedtijd….

Rees en Ruud