Op de koffie bij Leon!

Zondag, 20 november 2016

Antsirabe, Couleur Café B&B

Terug naar de Hooglanden

Op de koffie bij Leon.

Druk kwetterende vogeltjes, het tsjirpen van de krekels, met op de achtergrond de luide roep van de indri indri. De gospel van het dierenrijk op een vroege zondagmorgen; wie wil er niet wakker mee worden! De deur van onze kamer open en de frisse geur van de bloemen en planten dringen de kamer binnen. Onze was ruikt fris, die op een stapeltje schoon gewassen en gestreken klaar ligt om ingepakt te worden. De croissants zijn nog een beetje warm en de verse koffie wordt geserveerd door Henriëtte, een goedlachse, vrolijke dame, die de pensioenleeftijd allang gepasseerd is. Vol passie verteld ze over haar land, haar kinderen en haar werk in de lodge. Ze is receptioniste, serveerster en kamermeisje tegelijk, en ze zou zomaar een goede gids kunnen zijn. Geboren in Morondava, en na veel omzwervingen 10 jaar geleden terecht gekomen in deze stad. Mensen verklaren haar vaker voor gek, omdat ze zoveel met de klanten lacht. Ze vertelt over het ontstaan van Andasibe, daar waar de spoorwegen werden aangelegd. Maar ook, dat er vele doden vielen tijdens de opstand in 1947. De vergane glorie van het station, waar nu nog maar twee keer per week een trein arriveert. We hebben het vervallen station gezien onderweg naar het Vakôna reservaat. We nemen afscheid van haar, en wensen haar een goedlachs en gelukkig leven toe. We rijden door de hoofdstraat van Andasibe. De houten huisjes in de hoofdstraat zijn een logisch gevolg van de bloeiende lokale houtindustrie van weleer. Leon heeft een verrassing voor ons, hij nodigt ons uit op de koffie bij hem thuis. Hij woont in Antsirabe, en voordat we naar ons hotel gaan in dezelfde stad, gaan we eerst kennis maken met zijn vrouw en kinderen. We nemen zijn uitnodiging natuurlijk aan, en verheugen ons op de kennismaking met zijn gezin. Onze route voor vandaag, dezelfde als twee dagen geleden, maar dan in tegenovergestelde richting. We sjezen wat af deze reis, maar dat is wel de reden voor de diversiteit in ons reisprogramma. Leon gaat ervoor zorgen dat het een aangenaam ritje gaat worden met tussendoor wat leuke stops op plaatselijke markten, en uiteraard gaan we lunchen op een bijzonder plekje. We rijden tussen een colonne van militairen. De militairen zijn onderweg naar Tana, waar ze ingezet worden tijdens een bijeenkomst bij een congres van Franstalige aangesloten landen. Ze zingen uitbundig en drinken daarbij van de lokale rum. Het is zondag vandaag, de mensen zijn op hun best gekleed om naar de kerk te gaan. De markten zijn nu nog drukker bezocht dan op doordeweekse dagen. Op de hoogvlakte zien we de huizen van de Merina. De huizen hebben een rieten dak, en deuren en ramen zijn gericht op het oosten. Daar is waar de zon ondergaat, want de Merina geloven er sterk in dat, als ze de zon zien ondergaan hun voorvaderen goed gezind zijn, en de dag van morgen geluk zal brengen. De Malagassiërs geloven in het bestaan van een Schepper, die ze Zanahary noemen. Maar deze god is ver weg, ze richten zich liever tot hun voorvaderen. Bij alle rituelen worden die voorvaderen aangeroepen om bescherming te vragen voor hun nakomelingen. Na de lunch in Ambotalampy ( de naam van de stad onthoud ik omdat het zo leuk klinkt), is het nog 97 km. tot aan Antsirabe. Het dondert en het bliksemt en het regent er nog bij, maar tijdens de rit deert ons dat niet. Het blijft gestaag doorregenen, ook als we Antsirabe binnenrijden. Nu gaan we eerst een bezoek brengen aan de familie van Leon. Zijn dochter staat ons al op te wachten, net als de buren, de nichtjes en neefjes. De hele straat is op de hoogte dat er bezoek komt van de Vazaha. Leon verontschuldigt zich voor de eenvoud, en hoopt dat we niet teleurgesteld zijn. Het tegendeel is waar, wij vinden het een hele eer, dat hij ons heeft uitgenodigd bij hem thuis. Snel wordt een zaklamp tevoorschijn gehaald om het donkere trappenhuis te verlichten waar we doorheen moeten voordat we de woonkamer binnengaan. Zijn vrouw Henriëtte, die net zo heet als het kwieke dametje in Andasibe, nodigt ons uit om op een van de stoelen plaats te nemen. De kleine ruimte staat volgepropt met meubels en doet tevens dienst als slaapkamer. Al snel vult de ruimte zich met familieleden die ook even kennis komen maken met de vazaha. Ondertussen vraagt Leon of we toch niet liever een THB-tje hebben dan koffie. Daar hoeven we niet lang over na te denken, en stuurt hij zijn zoon boodschappen doen. Buiten hun vier kinderen, hebben Leon en zijn vrouw Henriëtte de zorg over een neefje en een nichtje. Omdat hun ouders in de buurt geen werk konden vinden, zijn ze naar Tana vertrokken, om in het levensonderhoud van hun gezin te kunnen voorzien. Leon vertelt ons over Grace lodge, waar we vandaan komen. De lodge is gebouwd op een oud kerkhof. Henriëtte, de multifunctionele dame van Grace lodge, wordt verdacht van hekserij. De dorpelingen denken dat zij de opperheks is van de heksen die rondom de lodge rondzweven. De verhalen doen de ronde dat de boze heksen sommige bewoners de stuipen op het lijf hebben gejaagd. Zelfs toeristen en chauffeurs zijn niet bespaard gebleven van de boze krachten van de heksen. Wij denken dat de malariatabletten daar de schuld van zijn, maar Leon is er stellig van overtuigd dat het de krachten van de heksen zijn. Ach ja, we wisten het, Malagassiërs geloven nu eenmaal in het bestaan van een heleboel bovennatuurlijke wezens. Nadat we ons biertje hebben leeggedronken maken we eerst nog een groepsfoto. Buiten staan de kindertjes netjes op ons te wachten; ze weten dat we ballonnen en snoepjes bij ons hebben. Nadat ieder kind is voorzien, zwaaien we de familie uit en rijdt Leon ons naar de lodge. Eigenlijk hadden we vandaag gedacht om naar de stad te gaan, maar het regent zo hard, dat we besluiten bij ons optrekje te blijven. De kamer is immens groot, maar wel erg gerieflijk. Omdat er goed bereik van internet is, settelen we ons met ons viertjes om de grote tafel. Onder het genot van een biertje doet ieder zijn ding. Ik heb heel wat berichten, foto’s en video’s kunnen plaatsen. Na morgen zijn we weer een paar dagen niet bereikbaar. Couleur Café staat in de reisgidsen bekend om zijn goede keuken. Keurig wordt de tafeletiquette toegepast en smaakt het driegangen menu verrukkelijk! We spoelen het eten weg met een heerlijke fles Chileense witte wijn, tenminste, de dames. Het laatste glaasje wijn nemen we mee naar ons kamertje en kletsen nog even na. En voor je er erg in hebt, is het al 1½ uur 10 uur, bedtijd….

Rees en Ruud