We eindigen waar we begonnen zijn!

Dinsdag en woensdag, 29 en 30 november 2016

Antananarivo, Saka Manga B&B

Terug naar het beginpunt, de hooglanden van Madagaskar

We eindigen waar we begonnen zijn!

Geen wolkje aan de lucht, strak en helder is het water van het kanaal van Mozambique. Er is geen zuchtje wind, door de ramen schijnen de eerste zonnestralen. Nog een paar uurtjes kunnen we genieten, voordat onze vlucht vertrekt naar Antananarivo, daar waar onze vakantie begon. We komen de uurtjes door bij het zwembad en aan het strand. JM zit liever in de schaduw, het is veel te heet. Een spelletje spelen op de computer doodt de tijd. Om elf uur worden we naar de luchthaven van Tulear gebracht en gaan inchecken. Onze koffers blijken iets te zwaar te zijn, maar daar wordt niet over gemord. Onze handbagage is te zwaar, en snel neem ik de twee flesjes water uit mijn rugzak. Nu is het gewicht goed, en wordt onze handbagage gelabeld. Maar wat een pech voor JM en Magda, hun handbagage is 1 kg. te zwaar en daarvoor moeten ze 30 euro bijbetalen. Achteraf blijkt dat de twee flesjes water de boesdoener zijn. Nog nooit hebben we zoveel voor een drankje betaald, laat staan voor water. Met een beetje fantasie smaakt het naar champagne. We hebben wat met luchthavens deze reis! Bij de snackbar in de luchthaven bestellen we een klein hapje. Het duurt even, maar we hadden het kunnen weten. De naam van de snackbar mora mora, betekent langzaamaan. Ons vliegtuig vertrekt op tijd en als we in Tana landden, staat Leon ons al op te wachten. Hij heeft hetzelfde traject met de auto afgelegd en is net in Tana aangekomen. Het regent en het is koud, het scheelt minstens 20 graden met Teluar. Het is spitsuur in de stad, kruispunten zijn afgezet door de politie, waardoor een grote chaos ontstaat. Leon vertelt ons dat er hoog bezoek in de stad is en dat er een congres gaat plaatsvinden. Met loeiende sirenes rijden de gepantserde voertuigen door het verkeer heen. Na 1½ uur in de verkeerschaos gereden te hebben, komen we aan bij ons stadshotel Saka Manga, wat blauwe kat betekent. Van de buitenkant zie je niet hoe groot het hotel van binnen is. Maar er zijn veel trapjes, en da’s tegen de goesting van JM, hij had eindelijk gedacht dat hij van het klauteren en klimmen af zou zijn. Maar de laatste twee dagen doen we dat dunnetjes over. Het is een mooi hotel met antiquiteiten en Congolese kunst. De kamers zijn klein, maar praktisch, en eigenlijk hoeven we er alleen maar te slapen. We nemen een drankje in het ontbijtrestaurant voordat we ons klaar gaan maken voor het diner. Na 22 dagen zijn we weer aangekomen waar we zijn begonnen. En als het dan tien uur is, slaapt Tana nog niet, en is er nog volop leven. We houden nog even vol.

Woensdag slapen we een beetje uit, tenminste, als je om 6 uur opstaan uitslapen noemt. We rangschikken de koffers en leggen alvast de warme kleren klaar voor vanavond. Na het ontbijt gaan we op verkenning in het centrum van de stad. Het is er een drukte van jewelste, taxi’s en bussen rijden af en aan. De bussen zijn tjokvol, er worden letterlijk mensen  op elkaar gestapeld totdat het echt niet meer past. De mensen zijn druk bezig met de voorbereidingen voor kerst, en zoeken een mooie kunstboom uit. Op de markt val je als vazaha op tussen de lokale bevolking. De mensen groeten vriendelijk, maar zijn nieuwsgierig naar de rede van ons bezoek. We lopen met de massa mee, totdat een jonge man ons aanspreekt en zegt dat we op onze hoede moeten zijn. Het is er niet zo veilig voor ons, en we kunnen maar beter omkeren. We nemen zijn goede raad ter harte en lopen van de markt weg. Het klauteren en klimmen is nog niet afgelopen. Tana is immers gebouwd op twaalf heuvels en gaat het berg op en berg af. Arme JM, hij blijft trouw achter ons aan sjokken. Ondanks dat de weersvoorspellingen niets goed voorspeld hadden, is het toch nog zonnig. Bij ons hotel drinken we op een binnenterras een cola’tje en stappen dan weer verder. Bedelaars klampen ons aan en vragen de vazaha’s voor geld. Vrouwen met kinderen op hun rug kloppen op het raam bij de bar waar we een drankje nuttigen. Alsjeblieft, hebben jullie wat geld voor ons? Een kind staart wezenloos voor zich uit en houdt haar hand op. Zou er iemand zijn die een paar Ariary’s voor haar overheeft? Je wordt er mistroostig van en we besluiten terug te gaan naar ons hotel. We lunchen en kijken uit over de straat. Het is een verkeerschaos, de weg is eigenlijk te smal om al het verkeer door te laten. De lucht wordt donker, het zal niet lang meer duren voordat het gaat regenen. We settelen ons bij het zwembad aan een tafel onder de parasol. De grijze huis papagaai heeft ons snel gezien, en zoekt zich een weg via de takken en stoelen om bij ons tafeltje te komen. Het beestje houdt ons de hele middag gezelschap, en schuwt zich niet om door ons aangehaald te worden. Het beestje smult van de slagroom op de koffie, en likt er zijn pootjes bij af. Langzaam wordt het tijd om ons om te kleden en nog een hapje te eten. We halen herinneringen op van onze vakantie, hoe was het ook al weer, en wat hebben we veel gezien en gedaan. Een inspannende vakantie met heel wat hoogtepunten. Ik kijk uit over de straat en loop naar buiten.Wat een vreemde stad is het eigenlijk toch. Ik sta buiten en aanschouw het tafereel van de straatkinderen. Ze kruipen onder de auto’s en jagen de taxichauffeurs de stuipen op het lijf. Bonjour madam, ça va?, roept een jochie naar me. Met mij is alles goed. Maar hoe is het met jou? Waar zijn je schoenen? Weten je pa en ma waar je zo laat nog uithangt? Het is me een raadsel, en dat zal het ook altijd blijven. Uit de donkere steegjes komen de hoertjes naar de betere wijk. Hoe oud zouden de meisjes zijn, 14 jaar, 15 jaar? Misschien is er nog geld te verdienen aan de rijke mannen om eten te kopen. Misschien hadden ze wel anders gewild, ik denk het haast zeker. Het is kwart voor 10, nee, nee, nog lang geen bedtijd. We vertrekken naar de luchthaven, we verlaten Tana, we verlaten Madagaskar.

Rees en Ruud

Voor info van deze reis verwijs ik u naar:  http://www.matoketours.nl/madagascar