Hoe mooi kan het zijn....

Vrijdag, 25 november 2016

Isalo, Ranche d’Isalo B&B

Het Zuiden van Madagaskar

Jammer, maar helaas……

Wie zijn er nou nieuwsgieriger, de maki’s of de vazaha? Om half zeven rennen we met onze camera’s van boom tot boom, alsof we nog niet genoeg foto’s hebben van de halfaapjes. Maar het blijft leuk om de beestjes te observeren en foto’s te maken. Om half acht zijn we gepakt en gezakt om de route te vervolgen naar het nationaal park Isalo in het zuiden. Het park werd ingesteld in 1962 en wordt vanwege de grillige rotsmassieven ook wel het “Colorado van Madagaskar” genoemd. Waarschijnlijk is de naam Isalo een verbastering van de naam van de Portugees Salomon die hier in de 16de eeuw verbleef. Het park ligt in de regio Ihorombe, wat letterlijk veel gras betekent. Onderweg heb je soms ogen te kort. De ploeg wordt voortgetrokken door de zeboes terwijl de boer de beesten aanstuurt. Hele gezinnen werken op het land, de kleintjes spelen ondertussen in de rode klei met lege flessen. De boer loopt met zijn kudde naar de groene vlakte in de vallei, en dwingt de beesten met een twijgje aan de kant. De ruige vallei levert heel wat mooie taferelen op uit het dagelijkse leven van de bevolking. De kraampjes staan uitgestald met verse groenten en fruit, het enige wat nu nog rest is de klandizie. Als je denkt dat kameleons alleen maar traag zijn, het tegendeel is waar. Vliegensvlug schiet hij de weg over, alsof hij bang is dat hij zijn poten verbrandt op het warme wegdek. We naderen de streek van de mango’s en de zeboes. De streek rond Isalo is het gebied van de Bara, veeboeren die hier al sinds mensenheugenis als nomaden met hun zeboes rondtrekken. Duizenden zeboes staan in de kralen op de weilanden, maar pas op voor dieven! De beesten worden gestolen door mannen die hun bruidsschat niet kunnen bekostigen. Een bruidsschat bestaat uit wel honderd zeboes, en als de schat niet compleet is, kan er met de beoogde bruid niet getrouwd worden. En als een ander toch een overschot heeft, waarom zou je dan niet stelen? Voor ons zien we de berg Fandana, ofwel, de hoed van de paus. De berg wordt zo genoemd omdat hij de vorm van de hoed van de paus heeft. In de 16de eeuw vonden rond en op deze berg gevechten plaats tussen de Betsileo en de Merina uit de hooglanden. De Betsileo vluchtten de berg op omdat ze wisten dat de Merina de berg niet opkonden. De Merina soldaten omsingelden de berg, en wachtten geduldig totdat de Betsileo de berg afkwamen, omdat er boven op de berg geen voedsel was. Omdat de Betsileo wisten dat ze dan in handen van de Merina soldaten vielen, pleegden ze massaal zelfmoord en sprongen van de berg af. Sindsdien is het “fady” voor de Merina om bij de berg te komen. We komen in de hoofdstad van de Bara, Ihosy, waar we onze watervoorraad aanvullen. Het landschap verandert in een uitgestrekte, dorre vlakte zover je kan kijken. Het gebied lijkt uitgestorven, zelfs de kleine dorpjes liggen er verlaten bij. Na kilometers gereden te hebben doemen de rijstvelden weer op. Groene bosjes kleuren de vlakte op, aan de horizon verschijnen de toppen van de Colorado van Madagaskar. We naderen het stadje Isalo nu snel, en wordt het weer levendig en druk op de straat. Vijf kilometer verderop in het dorp Ranohira ligt de Isalo Ranch, ons verblijf voor de komende twee nachten. Net voor het middaguur komen we aan in Ranohira. De lucht is strakblauw en het is warm. We verheugen ons op het zwembad, heerlijk genieten van de vrije middag. Als we ons na de lunch snel omkleden en de handdoeken pakken om ons te installeren bij het zwembad, horen we de regendruppels op het dak vallen. Snel hebben donkere wolken zich samengepakt en onweert en dondert het, het is jammer, maar helaas, het ziet er niet naar uit dat we nog kunnen zwemmen. We zijn niet van plan om binnen te gaan zitten, en installeren ons buiten onder een afdak. We spelen een aantal potjes yatzee en daar smaakt een THB-tje goed bij. De gids voor morgen komt uitleg geven over de hike van morgenvroeg. Het belooft een mooie trip te worden. Nu maar hopen dat de weergoden ons goed gezind zijn. Het regent de hele avond door, en voor het eerst hebben we een vest aan. Het is een beetje fris, vanavond lekker onder de dekens. Het is morgen vroeg dag, half zes loopt de wekker af. Het is half 10, bedtijd…..

Rees en Ruud

Zaterdag, 26 november 2016

Hoe mooi kan het zijn!

De spullen liggen al klaar die in de rugzak moeten voor de trekking. Zonnebrandcrème, muggenmelk, zonnebril, pet en zwemkleren, en liters water, het gaat allemaal mee. Een strakblauwe lucht en een koperen gloed van de opkomende zon. Zou het zo blijven vandaag? Een serene rust, het enige geluid is het tjilpen van de vogels en de wieltjes van een rolkoffer van een vroeg vertrekkende gast. Vandaag een tracking in het National Park Isola. Het park heeft een oppervlakte van 815 km² en bevindt zich op een hoogte van 820 tot 1240 meter boven de zeespiegel. Het ligt in een gebied met een tropisch droog klimaat. Door de canyons stromen verschillende rivieren waardoor het langs de rivieren enorm groen is. Ook groeien hier de aloë plant en de geneeskrachtige plant Ovalis, welke nergens anders ter wereld voorkomen. Nadat we Toussaint, onze gids voor vandaag, opgepikt hebben, rijden we naar de ingang van het park. Kaartjes worden gekocht en dan kan de wandeling beginnen. De schildpad op een van de bergruggen kijkt al meer dan 200 miljoen jaren uit over de vlakte, zonder ook maar een stap vooruit gekomen te zijn. Op de droge graslanden liggen een aantal graven van de Sakalava. In de 16de eeuw kwam deze bevolkingsgroep via de oostkust in deze regio, voordat ze verder trokken naar het westen. Voordat we verder lopen in het heilige bos vragen we eerst permissie aan de voorvaderen door een kiezelsteentje op een hoop te gooien. De wandelende tak is nauwelijks te onderscheiden tussen de takken van een struik. We beklimmen een rots naar een uitzichtpunt met een panorama over 360°. Ik had het niet verwacht, dat het uitzicht zo bijzonder zou zijn. Met een beetje fantasie sta je in het decor van jurrasic park. We klauteren naar beneden en lopen verder door wat lijkt op de Afrikaanse savanne. Het gesteente toont natuurlijke sculpturen, een doodskop en een mannetje die parmantig aan de oever ligt. In het park liggen enkele graven van de Bara, die hun doden vroeger begroeven in de grotten. Eerst werden de doden halverwege de hellingen begraven in grotten en na een aantal jaren herbegraven in moeilijk bereikbare grotten hogerop. Een grafkist markeert het tijdelijke rotsgraf van een bepaalde familie. Tegenwoordig mag er in het park niet meer begraven worden. Als we de kloof afdalen horen we het kletteren van de rivier. Een prachtige oase verschijnt uit het niets. Kleurige en fleurige bloemen, hoge palmen en varenstruiken, het is prachtig. De kleine watervalletjes benevelen ons, en zorgen dat de planten vochtig blijven. De catta’s kijken nieuwsgierig op ons neer als we een duik nemen in het natuur zwembad. Heerlijk verfrissend is het onder de waterval, daarna nog even kopje onder. Op de rotsblokken in de schaduw drogen we even op. We klauteren weer terug omhoog en vervolgen onze weg. De schorpioen komt gelijk in verdediging als Toussaint de steen optilt waaronder hij verscholen ligt. Voordat we er erg in hebben is het al rond het middaguur en lopen we naar de pichnickplek. Heerlijk smaakt de barbecue met de bijgerechten. De biertjes komen koud uit de rivier, wat wil een mens nog meer. En dan wordt je ook nog getrakteerd op nog meer natuurschoon. De kameleons hebben ook trek en wachten geduldig dat er een malse sprinkhaan voorbij vliegt die ze vangen met hun roltong. De paradijsvogel draait ons zijn rug toe, en vliegt haastig weg als we te dicht naderen. De bruine maki’s  lopen ons haastig voorbij en pakken snel nog een vrucht van de grond. We klauteren en we klimmen, en dan dalen we de kloof af, waar we in en prachtige oase aankomen. We kunnen kiezen in welk natuurlijk zwembad we gaan zwemmen, het blauwe of het zwarte. We nemen een duik in het zwarte bad. Heel koel is het water, maar het doet goed. Ondertussen dat wij zwemmen doet Toussaint even een dutje. We nemen pauze in het zonnetje op de rotsblokken voordat we weer verder klauteren en klimmen over de steile trapjes. In het bos komen we dezelfde groep maki’s weer tegen, die haastig langs ons doorlopen. Als we weer bij de picknickplaats aankomen, wenkt een man op ons. Er zit een boa in de struiken, en dat zou zomaar een mooie foto kunnen opleveren. Het is nog een jonge slang en niet gevaarlijk, maar wel erg nieuwsgierig naar de camera van Magda. In de schaduw onder een prieel drinken we een cola’tje voordat we verder lopen naar de uitgang. Toussaint ziet de kleinste kameleon op een takje zitten. Vandaag alweer veel kameleons gezien, van groot tot klein. We lopen langs een mooie struik met prachtig gekleurde blaadjes, tenminste, dat denken we. Het blijken wandelende blaadjes te zijn, ook weer niet te onderscheiden van de echte blaadjes. Leon staat ons bij de uitgang op te wachten. Toussaint rijdt met ons mee, en stapt uit in het dorp. Vandaag een mooie, bijzondere dag. Niet gedacht dat de Colorado van Madagaskar zoveel moois te bieden had. Het is vier uur voordat we terug zijn bij de lodge. Met een drankje aan het zwembad, uitkijkend op de Colorado, praten we na over de bijzonder mooie wandeling. Leon komt naar ons toe en overhandigt Magda een brief. Of we deze willen lezen, het is vrijblijvend wat er in staat, maar of we erover na willen denken. Morgen is onze route naar de kust, waar we afscheid van hem nemen. In de brief staat dat het een fijne reis samen met ons was. Hij wil graag een computer hebben, en vraagt of wij die voor hem willen kopen. We zijn wel verrast, maar we besluiten er niet op in te gaan. De laatste trekking vandaag van onze reis, ik denk wel haast de mooiste! Nooit gedacht dat dit reservaat zoveel diversiteit bezat. Toen ik de hoge kalkstenen bergruggen zag die 205 miljoen jaren ontstaan zijn, had ik nooit gedacht dat er zoveel moois verborgen lag. Het is onmogelijk voor mij om precies te omschrijven hoe bijzonder dit park is. Je moet het met eigen ogen gezien en beleefd hebben. Misschien geven de foto's een duidelijke impressie. We zijn weer de laatste gasten in het restaurant, en vier paar ogen staan ons letterlijk de zaak uit te kijken. Ach ja, het is half 10, bedtijd…

Rees en Ruud