Een beetje regen zorgt voor verkoeling.

Donderdag, 17 november 2016

7 km. ten zuiden van het stadje Antsirabe, Residence Madelief B&B

Terug naar de hooglanden

Een beetje regen zorgt voor verkoeling.

De nacht duurde lang, het was heet, broeierig heet. Van slapen is niet veel terecht gekomen, en ben ik blij als het buiten licht wordt en ik op kan staan. Snel nog een frisse douche voordat we gaan ontbijten. Het frisse gevoel is van korte duur, het is snel weer erg warm. Vandaag reizen we vanaf de warmste stad in het midden westen, naar de koelste stad van de hooglanden. Op ons gemak, zegt Leon, we hebben tijd genoeg vandaag. Een rit van 200 km. over de verharde weg, dat schiet op. Het dorp Dabolava is het dorp van de goudzoekers. Hele gezinnen zoeken in de rivier naar goud. Iedere dag weer hopen ze het fortuin te vinden tussen de modder en het zand. Het dorp is drukbezocht door de goudzoekers. Verder is er ook niets te beleven, en vinden de dorpelingen de aandacht van de vazaha wel prettig.  Kilometers ver komen we nauwelijks verkeer tegen. Hoe eenzaam is de fietser als ook hij de moed opgeeft op gezelschap onderweg. Een slang kruipt rustig over de weg, totdat hij een stel toeristen uitgerust met een camera op zich af ziet komen. Haastig schiet hij weg tussen de begroeiing langs de kant van de weg. Hoe verder we het midden westen achter ons laten, hoe groener de omgeving wordt. Geurige heuvels met bloemen en akkers vol met rijst en groenten maken plaats voor de dorre vlakte. In een dorp verderop drinken we in de lokale pub een cola. Ook hier zijn we een bezienswaardigheid voor de dorpelingen, en kijken ze nieuwsgierig en lacherig naar de blanke mensen. Wij op onze beurt zijn nieuwsgierig naar de gebruiken en gewoontes van de mensen uit het dorp. Er is een waterput in het dorp, waar het hele dorp het water komt tanken. Tijdens het vullen van de jerrycans worden de dorpsnieuwtjes doorverteld. Vrolijk zwaaien de dames naar ons in de rijstvelden. Ze wenken ons, jullie mogen gerust komen helpen! We zwaaien terug, en bedanken vriendelijk voor het aanbod. In deze streek wordt tabak geteeld, en nadat de planten geoogst zijn worden ze getransporteerd naar de stad. Het dorp ziet er verlaten uit. De mensen zijn naar de markt voor hun wekelijkse boodschappen. Onderweg blokkeert een kudde geiten ons de weg. Ze laten zich vooral niet opjagen door de claxon van de auto. We naderen de hooglanden, en het zal niet lang meer duren voordat we in Antsirabe geraken. De mensen uit de hooglanden noemt men ook wel Amboniandro, zij die onder de zon wonen.  Antsirabe betekent, daar waar veel zout is. De stad dankt haar naam aan de ontdekking van het vermaarde zout in haar water. Tot begin jaren 70 van de 19de eeuw was het een klein boerendorp waar zout werd verkocht. In 1872 kwam een Noorse missionaris Rosaas genaamd naar de stad en liet er een thermisch bad bouwen bij de warmwaterbronnen in de buurt van de stad. Sindsdien kwam de huidige stadsnaam in gebruik. De Noren bouwden een kerk voor het verspreiden van het christendom en openden instellingen voor de verzorging van leprapatiënten. De stad groeide uit tot een bekend koloniaal kuuroord in de tweede helft van de 19de eeuw, en kreeg als bijnaam “Vichy Malgache”. Vanaf 1960 verschenen grote industrieën aan de rand van de stad, waar momenteel 65% van de bevolking werkzaam is in deze sector. In de stad bevinden zich bedrijven uit de zuivel-, drank-, textiel- en graanindustrie. Ook worden er veel edel- en halfedelstenen geslepen.  Als we de stad naderen, heeft Leon een quizvraag voor ons; welke fabriek is sterk vertegenwoordigt in deze stad? De mannen moeten het weten, maar kunnen het antwoord niet geven. Magda heeft het bij het rechte eind, het is de THB brouwerij, en ze wint de dagprijs, een gratis THB-tje! Na een heerlijke en smaakvolle lunch rijden we verder naar ons verblijf van vandaag. Madelief ligt 7 km. buiten de stad. Residence Madelief is geen gewoon hotel; het is een van de projecten van stichting Madelief. De winst van het hotel gaat direct naar de andere projecten die in samenwerking met de lokale stichting Fitiavana zijn opgezet. Het regent als we aankomen bij Madelief. Van de ene kant is dat erg jammer. Het resort ligt op een prachtig mooi landgoed met aangelegde tuinen. Prieeltjes staan verdeeld over het perceel met gemakkelijke zitjes. De huisjes zijn erg comfortabel en voorzien van een zithoek. En wat vandaag nog een voordeel is, het is heerlijk koel! We maken gebruik van de situatie, voor Magda en Ruud is dat wel prettig. Ze hebben allebei nog last van hun darmen, dus komt uitrusten goed van pas. Leon gaat naar zijn gezin , zij wonen vlak bij de stad. Terwijl het regent, ontspannen we, lezen een boek en nemen een douche. Een heerlijk driegangen menu wordt ons voorgezet in een afgesloten prieel midden in de tuin. We worden welkom geheten door Remi, een Nederlandse dame die het management in handen heeft van deze residence.  Zij heeft samen met een aantal mensen de stichting Madelief opgericht. Sinds 2002 woont zij samen met haar Malagassische man en dochter in Madagaskar en in mei 2010 openden zij de deuren van deze residence. Remi vertelt over de verschillende projecten die zij steunen, over de bouw van klaslokalen en de werkverschaffing aan ongehuwde moeders en een vader. Er bevindt zich ook een speeltuin en jeugdherberg op het terrein waar zij groepen kinderen en  weeskinderen van andere weeshuizen voor weinig geld een vakantie aanbieden. We hangen aan haar lippen als ze de bijzondere verhalen vertelt, we vergeten bijna te eten van al het lekkere eten. We praten ook over het weer, hoe fijn het eigenlijk was dat het vandaag heeft geregend, en hoe blij we zijn dat het is afgekoeld. Remi is het met ons eens, van de warmste stad, naar de koelste stad, hoe verademend kan dat zijn! Weet je, ook al is het nog geen 10 uur, maar toch, bedtijd….

Rees en Ruud

Blz166