Eiland nummer vijf

Dinsdag, 25 april 2017

La’mbitu Hotel Bima Sumbawa

Alleen het ruisen van de zee, en in de verte het tjilpen van de vogels. Een serene rust heerst aan boord. Langzaam ontwaken we en heeft de sterrenhemel intussen plaatsgemaakt voor de opkomende zon. Liggend op mijn buik kijk ik uit over de zee, en constateer ik dat de golven rustig vooruit kabbelen. Ik rek me uit, en voel de eerste zonnestralen op mijn huid prikken. Het belooft vandaag een warme dag te worden wat betekent dat we onze huid goed moeten beschermen met een hoge factor. De zon in combinatie met de zeewind zou zomaar voor een gebruinde tint kunnen zorgen. Muisstil zijn de matrozen geweest tijdens het bereiden van het ontbijt. Als we beneden aan dek komen staat de tafel al gedekt en zijn de boterhammen al geroosterd. Nu iedereen wakker is wordt de motor weer gestart en varen we koers richting het eiland Sumbawa. Het is ongeveer vijf uurtjes varen voordat we gaan aanleggen in de haven van Sape. De boot moet flink zijn best doen om tegen de stroming in te varen. Bij een rif gaan we voor anker om te snorkelen. De motorboot brengt ons naar een plek waar minder stroming is. Als waarschuwing krijgen we mee om niet tegen de stroming in te zwemmen en alleen te snorkelen op de plekken die Silvester ons aanwijst. Deze raad ter harte genomen voorzien we ons van de snorkel en zwemmen we naar het mooie rif. De onderwaterwereld is onvoorstelbaar kleurrijk. De blauwe zeesterren steken af tegen het felle koraal. De exotische vissen doorkruisen het rif, terwijl de zee-egels rustig op de zeebodem blijven liggen. We zwemmen terug naar de boot, maar dat gaat niet zonder slag of stoot. De stroming is toch sterker dan gedacht. Vanaf de boot werpen de matrozen ons een reddingsboei toe en trekken ons zo naar de trap van de boot. De zeelucht en de krachtinspanning wekt de eetlust op, en vullen we ons bord met de smakelijke gerechten. In de verte zien we het eiland Sajang met de gelijknamige toppen van de vulkaan. Op 23 juni 2013 heeft de uitbarsting van de vulkaan duizenden levens gekost. Uit de kratermond zien we de wolkjes rook opkomen.  We naderen de haven van Sape en maken ons gereed om van boord te gaan. In de haven staat de bus ons al op te wachten, en als we allemaal van boord zijn en de koffers ingeladen zijn, nemen we afscheid van de bemanning van onze boot. Onze rondreis op het vijfde eiland gaat beginnen. Het eiland Sumbawa is drie keer zo groot als Lombok. Hevige vulkanische uitbarstingen hebben het eiland zijn grillige vorm gegeven. De meeste bewoners van het eiland zijn boeren of vissers. Er wordt veel voedsel geëxporteerd naar onder andere Java. Knoflook, sojabonen, en vooral sjalotten, hét voornaamste product van de regio Bima. We overnachten vandaag in de stad Bima, de hoofdstad van Westelijk Sumbawa. In de felle zon zijn de boeren aan het werk op hun akkers. De weg naar Bima kronkelt door een heuvelachtig landschap. Paard en kar gaan tussen het verkeer door. De ranke kleine paarden worden In Sumbawa gefokt, men noemt ze “Ben Hur”. De bewoners van Sumbawa zijn gelovige moslims. Het eerste wat opvalt als je de stad Bima binnenrijdt, zijn de kerundung, de orthodoxe islamitische kleding voor vrouwen. De krachtige luidsprekers schallen door de stad, waar de meuzzin de gelovigen oproept tot gebed. In het centrum van de bruisende stad Bima ligt ons, ooit riante hotel. De kamers zijn eenvoudig, maar hebben een goed bed, en de douche functioneert. Nadat we het zoutwater van ons afgespoeld hebben, gaan we nog even naar de Pasar Malam voordat we gaan eten. De zee zit nog steeds in mijn benen en ik heb het idee dat mijn evenwichtsorgaan nog moet wennen aan de vaste grond onder mijn voeten. Ook hier vinden de mensen het leuk om met toeristen te praten. Ze willen graag de Engelse taal beter leren spreken, om zo hun woordenschat uit te breiden. De kinderen glunderen als ze een rondje in de carrousel maken. Silvester heeft een restaurant gevonden waar we tijdens het eten een biertje kunnen drinken. Omdat Bima streng moslim is, is er in de hele stad geen biertje te vinden. Het restaurant wordt gerund door een Chinese dame, die wel aan onze wensen wil voldoen. Het eten smaakt zoals altijd verrukkelijk, en kost in verhouding met de biertjes bijna niets. Als we terug zijn bij ons hotel, zitten we nog even op het balkon, en drinken ons meegenomen biertje met smaak op. We kijken uit over de levendige stad, waar de muziek nog lang tot in de vroege uurtjes door galmt.

Rees en Ruud