Allons 'y!

 Bekopaka, Orchidee de Bemaraha

 Het midden-westen

 Zaterdag, 12 november 2016

 Allons ‘y!!

 Voor dag en dauw zijn we wakker. Vanuit de openstaande ramen komt een kakafonie van allerlei geluiden binnen. De mensen zijn vroeg actief. De dag begint vroeg en eindigt vroeg voor de bevolking.  Om vijf uur is de zon op, en dat betekent, dat de bevolking in beweging komt, en aan hun werk beginnen. Het is heet, bloedheet en vannacht is het niet anders geweest. De stroom wordt om 2 uur ’s nacht uitgeschakeld, en dan werkt de ventilator ook niet meer. Om half zes is het al aardig druk op het strand. De vissersboten zijn uitgevaren, en de strandkraampjes worden uitgepakt. De mensen slaan ons gade en gaan vervolgens verder met hun bezigheden. Na een vroeg ontbijt begint onze lange tocht naar Bekopaka. Het is een avontuurlijke en ruige route over zandwegen en door droog woud. Er moeten twee rivieroversteken gemaakt worden per “bush ferry”, in Madagaskar “bac” genoemd. Na het ontbijt beginnen we vol goede moed aan de lange, maar avontuurlijke rit van vandaag. We rijden via de Allée des baobab zo’n 200 kilometer over de rode zandpaden naar de eerste rivieroversteek. Daarbij passeren we heel wat dorpjes die zich gevestigd hebben op de dorre, kale vlakte. Het westen van het eiland wordt gedomineerd door de Sakalava. Oorspronkelijk komen zij van het Afrikaanse vaste land. Aan het einde van de 15de eeuw zijn ze vanaf de oostkust hierheen getrokken om zich vervolgens te mengen met andere bevolkingsgroepen.  Over het algemeen zijn het aanhangers van de islam, al worden niet alle gebruiken en regels van de islam toegepast. De verering van de relikwieën van overleden koningen, de “dady” wordt door allen aanbeden. Nadat we de laan van de baobabs achter ons hebben gelaten, doemt de kale savanne voor ons op.Her en der zien we brandjes woekeren, en worden delen van het bos in brand gestoken, en naderhand gebruikt voor de landbouw. Alleen de baobab blijft bespaard, deze heeft een spirituele betekenis voor de bevolking. Het is tergend heet. De dorpelingen verschansen zich in de schaduw van een dikke boom. Het is nog te warm om met je dikke teen te spelen. Langs de kant van de weg zien we de graftombes van de Sakalava.  Om de zeven jaar worden de tombes opengemaakt,  om de overledenen eventjes terug bij de groep te roepen. Het is de dag van de “famadihana”, de overgang van het ene leven naar het andere. De beenderen worden schoongemaakt, en de vrouwen weven nieuwe doeken die de oude moeten vervangen. Om de zeven jaar, en het feest duurt zeven dagen, het getal zeven brengt geluk! In de beekjes spelen de kinderen met lege flessen, terwijl moeders de was doet. De mannen hebben zich verzameld bij een grote plas, en badderen uitgebreid. Onderweg geven we snoepjes en ballonnen aan de kinderen die ze gretig aannemen. De heilige baobab staat langs de weg en wordt vereerd door de bevolking. De boom wordt afgebakend door een groene haag. Denk aan de fady, het betreden van de plaats mag uitsluitend op blote voeten! Bij de heilige boom stappen we uit om onze benen te strekken en om  het heiligdom  te aanschouwen. Er staan een aantal kinderen bij de boom die de vazaha nieuwsgierig gadeslaan. We delen snoepjes en ballonnen uit, en al snel komen er nog meer kinderen naar ons toegesneld .Het lijkt wel een invasie, ze proberen de zak snoep en de ballonnen uit onze handen te trekken. Leon beveelt ons om snel weer in te stappen en verder te rijden, het is goed geweest. Tussen de kale vlakte doemt een rijstveld op, waar de mannen ijverig bezig zijn met het plukken van de planten. In het dorp Tsimafana staan al heel wat voertuigen te wachten bij de aanlegsteiger van de ferry om de overtocht te maken over de Tsiribihina rivier. We sluiten aan, en wachten geduldig onze beurt af. Als het onze beurt is, volgt Leon de aanwijzingen van de bootsman nauwkeurig op, en zet de auto keurig op het vlot. Magda en ik nemen plaats voor op de boeg, en genieten van de bootocht. Langs de rivier is vanalles te doen. Er wordt rijst en tabak geteeld, er worden zeboes gefokt en vis gevangen. De kinderen spelen in de rivier terwijl moeders de was doet. De mannen zorgen dat hun runderen een verkoelend bad in de rivier nemen, ondertussen nemen ze zelf uitgebreid een bad. Na een boottocht van drie kwartier komen we in de gelijknamige stad aan. Hier is het ook een hele kunst voor Leon om recht van het vlot de steile helling op te rijden. We genieten van een heerlijke lunch in de stad en vervolgen onze weg naar de eindbestemming van vandaag. Aan de oever van de Manambolo rivier hebben de kinderen de vazaha al snel in het oog. Ze komen op ons afgesneld, en het lijkt wel alsof ze hun van ver gekomen familie welkom heten. Ze hangen als klit aan ons, en willen graag dat we foto’s van hun nemen. Ze zijn apetrots als ze hun afbeeldingen terugzien. De oversteek met de ferry duurt maar vijf minuutjes. Iets eerder dan verwacht komen we aan bij de lodge. We zitten onder het stof en zijn kletsnat van het zweten. Nadat we ons huisje toegewezen hebben gekregen nemen we snel een douche voordat we een duik in het zwembad nemen. Een koel THB-tje smaakt goed na zo’n lange rit. We nemen het ervan, en gaan languit op de ligbedden. Ondanks dat het vandaag een reisdag was, en we eigenlijk niets hebben hoeven doen, zijn we toch wel moe. We zijn niet de enige, want na het diner gaan de lichten in het restaurant en de bar uit. Het is nog geen tien uur, maar bedtijd…..

 Rees en Ruud