Nieuwjaarsdag

Dinsdag, 1 januari 2019 
Namutoni Etosha National Park 
Nieuwjaarsdag, de naweeën van het feestje van gisteravond zijn zichtbaar, voelbaar en merkbaar. Iedereen is nog moe en had liever nog een paar uurtjes willen slapen. Om half drie gingen we naar bed, en als om half zes een vrolijk deuntje van de wekker gaat, zou ik het liefst nog een keertje willen omdraaien en m’n hoofd onder het kussen willen verstoppen. Maar enfin, we maken ons klaar voor het ontbijt en om zeven uur is iedereen, met een beetje moeite, klaar voor de gamedrive. Het heeft vannacht geregend en dat heeft gelijk uitwerking op de natuur. De vlaktes kleuren weer ietsje groener en op de zoutvlakten weerkaatst de zon in het water waardoor de witte vlakte veranderd in een turquoise kleur. De jonge koedoes kijken verbaasd op als we langzaam voorbij rijden. Ze staan verscholen tussen de struiken en likken het water van de groene blaadjes. Impala’s , spiesbokken, springbokjes en hartenbeesten lopen in grote getale over de vlakte of staan stil en eten van  het verse gras. De zebra’s zetten het op een lopen en beschermen hun jongen voor gevaar. In de kudde gnoes zijn ook heel wat kalfjes, ze lopen nog een beetje onwennig achter moeders aan. Twee hyena’s zijn samen op pad geweest en zo te zien hebben ze zich tegoed gedaan aan een lekkere prooi. De witte neushoorn is niet gecharmeerd van ons gezelschap en houdt ons nauwlettend in de gaten. We rijden langs verschillende waterholes op zoek naar olifanten maar ze zijn in geen velden of wegen te bekennen. De waterholes zien er verlaten uit, op de vogels na, die hebben het rijk voor zich alleen. Een vlucht Afrikaanse dwergvalken zweeft door de lucht en als ze met hun scherpe ogen voedsel hebben waargenomen landden ze zachtjes op de grond. De dikdik’s zijn helemaal niet zo schuw als gezegd wordt. Rustig kauwen de kleinste antilopen van Namibië hun gras fijn. Bij een zoutpan geniet een olifant in z’n uppie van een fris bad. Hij waagt ook een slok van het zoute water te nemen zodat hij wat mineralen binnen krijgt. Een auto staat op zijn pad en dwingend gebied hij, wapperend met zijn oren, om het voertuig achteruit te zetten.  Fisher’s pan ziet er verlaten uit. Normaal gesproken kun je er heel wat flamingo’s spotten maar vandaag zijn ze op een hand te tellen. Het lijkt erop dat het vandaag voor de dieren ook een feestdag is. Namutoni ligt 75 km. van Halali vandaan, in het oosten van het park. Daar is onze slaapplaats voor vanavond. De torens die bij Namutoni al op afstand zichtbaar zijn, behoren toe aan het voormalige Duitse fort, dat in 1901 werd gebouwd. Niet veel later werd het verwoest tijdens een opstand van de Wambo’s maar werd later weer opgebouwd. Namutoni kreeg zijn naam omdat de Ovambo die in de omgeving wilden werken een medische controle moesten ondergaan in het fort, waar ze ook gecontroleerd werden op geslachtsziekten. Nà-mutoni is de Ovambonaam voor een grote penis. Rond half een komen we aan in Namutoni en als we de sleutel van onze kamer hebben brengen we onze spullen naar de kamer. Ik ben doodmoe en ga even op bed liggen, tenminste, dat denk ik. Ik slaap als een roos en word pas wakker als Ruud om drie uur komt melden dat er nog een gamedrive is. Ik sla de gamedrive over, en ga een wasje doen en lees een boek. Ondertussen is het gaan regenen en hangt er een onweersbui boven het park. Ik heb er geen spijt van dat ik niet ben mee geweest, en zeker niet als Ruud terugkomt en vertelt dat ook vanmiddag de wilde dieren niet thuis gaven. Vanaf de toren hebben we een mooi uitzicht over het park. Maar ook bij de waterhole vlakbij is het verlaten. Als we op het terras zitten zien we de stokstaartjes ijverig op zoek naar insecten. Met hun pootjes graven ze een holletje en knabbelen de insecten op. De grijze kuifstaarten kwetteren in de toppen van de bomen en vechten voor een plaats op een van de takken. We gaan ons gereedmaken voor het avondeten. Jacques heeft weer een heerlijke maaltijd voor ons bereidt op de campingsite. In de schemering van de avond smullen we van een gezonde maaltijd. 
Om half tien lopen we van de campingsite naar de kamer. Nog geen tien minuten later liggen we onder de wol, oogjes dicht, zonder schaapjes te tellen. 
Rees en Ruud