Over grensposten gesproken

Zaterdag, 12 januari 2019 
Forever Resort Hotel Thsipise, Zuid Afrika 
Als we er zeker van zijn dat iedereen zijn bagage in de truck heeft, vertrekken we iets voor de klok van acht uur richting Zuid-Afrika. Vandaag geen tijd te verliezen, en als het een beetje meezit zijn we rond het middaguur aan de Zuid-Afrikaanse grens. Over de controle bij de Zimbabwaanse grens maakt Jacques zich geen zorgen, maar bij de Zuid-Afrikaanse grens komt het regelmatig voor dat er veel oponthoud is. Vanavond overnachten we in Thsipise, een stadje dat bekend staat om de warmwaterbronnen. Het belooft een mooie rit te worden en rijden we door een prachtig landschap, en, verzekerd Jacques ons, veel baobab bomen. Het groene landschap raast aan ons voorbij en af en toe maken we een fotostop bij een mooie omgeving. De kolossale rotsen kleuren in het felle zonlicht. Kinderen lopen naar ons toe en bedanken beleeft voor de snoep die ze aangeboden krijgen. We maken een babbeltje met een lokale man en als we hem zeggen dat hij in een prachtig land woont, bevestigt hij dat. Alleen, het leven is zwaar in Zimbabwe, vooral nu, corruptie vaart hoogtij, en de regering doet nauwelijks iets voor zijn bevolking. We stoppen bij een mooie baobabboom die hoog uittorent boven het landschap. Zijn grillige takken vormen een grote paraplu waar een kudde geitjes beschutting zoeken tegen de hitte. Mijn oog wordt getrokken naar een autowrak dat verroest en gesloopt langs de kant van de weg ligt. Ik vind dat wel een leuk plaatje en loop ernaartoe om een foto te maken. Langs de kant van de weg stopt een auto, en een mevrouw stapt uit. Ze waarschuwt me dat ik niet zover alleen moet gaan omdat het erg gevaarlijk is. Criminelen verschuilen zich in de bosjes en het komt regelmatig voor dat mensen overvallen, en bussen beroofd worden. Ze dragen wapens en messen, dus voorzichtigheid is geboden. Met dit verhaal ga ik terug naar de bus, en ondanks dat het kakheet is, gaan ramen en deuren op slot. Om kwart voor een komen we aan bij de grens van Zimbabwe. Heel vlot wordt ons paspoort gecontroleerd, krijgen we een stempel in ons paspoort en laten we Zimbabwe voorgoed achter ons. De Limpopo rivier vormt de noordgrens van Zuid-Afrika met Zimbabwe. Als we de brug over zijn belandden we in de chaos bij de grenspost Beitbridge border. Als Casper naar de parkeerplaats rijdt zien we een ellenlange rij wachtenden die de grenspost over willen. Honderden mensen wachten geduldig totdat ze eindelijk door de douane zijn. Het zijn voornamelijk Zimbabwanen die in Zuid-Afrika gaan werken. We sluiten aan in de lange rij, en zien dat er maar twee loketten open zijn waar de paspoorten gecontroleerd worden. Het wordt maar drukker en drukker, en mensen dringen voor. Plotseling gaan beide loketten dicht en nemen de beambten een lange pauze. Breeduit rekt een van hen zich uit en legt zijn hoofd te rusten op de balie. De mensen om ons heen worden opstandig en er wordt geschreeuwd en geduwd maar daar reageert de beambte niet op. Uiteindelijk gaat het luik weer open en komt hij traag op gang. Maar zo plotseling als het luik opengaat, gaat het ook weer dicht. Een enorme chaos, er is geen duidelijke rij en dat is wat de beambte stoort. De beambten worden niet aangestuurd en doen wat ze willen, ze maken gebruik van hun machtspositie. Hij weigert het luik open te maken voordat de mensen keurig in de rij gaan staan. Jacques en Casper doen hun uiterste best om een oplossing te vinden om uit de chaos te ontkomen, maar dat mag niet baten. Totdat een kordate dame optreedt en de mensen hardhandig in een keurige rij dirigeert. Dan gaan twee loketten weer open en kunnen we eindelijk na meer dan tweeëneenhalf uur in de chaos te hebben gestaan de grens over naar Zuid-Afrika. Als we over de brug rijden zien we een levensgroot waarschuwingsbord, hier mag je niet stoppen omdat de kans groot is dat je tegen het lijf loopt van overvallers. Een paar kilometer over de grens, in de plaats Musina, doen we de boodschappen voor het avondeten. JM, René en ik hebben beloofd dat we vanavond gaan koken. Lieve en Ruud zorgen voor de drankjes, en als we alle ingrediënten hebben verzameld, beginnen we aan de laatste etappe van vandaag. Casper rijdt stug verder en houdt de snelheid er goed in. De mooie baobabbomen gaan razendsnel aan ons voorbij. Zelfs olifanten kijken ons na en bavianen gaan van schrik aan de kant. Om kwart voor zes komen we aan in Thsipisi en hebben we jammer genoeg geen tijd om een bad in de warmwaterbronnen te nemen. Langzaam gaan we beginnen aan de voorbereidingen van het avondeten. De huisjes waarin we overnachten zijn voorzien van een keuken wat ons goed van pas komt. De taken verdelen we onder ons drieën en ijverig gaan we aan de slag. Chefkok JM geeft aanwijzingen en zwaait met de pollepel boven het fornuis. Jacques voorziet ons ondertussen van een drankje, het is bloedheet in de keuken. De horizon begint langzaam rood te kleuren, de zon gaat bijna onder als het eerste gerecht geserveerd wordt. We moeten nog een uitslag bekend maken van een quiz die we gedurende de laatste twee weken gedaan hebben. We reiken de awards uit met Danny als hoofdwinnaar en toosten met een springbokje op de overwinnaar. Wat smullen we weer en we prijzen de kookkunsten van JM. Het is half twaalf als we de campsite verlaten en ons bedje opzoeken. 
Rees en Ruud