Keuzes maken

Donderdag, 27 december 2018 
Villa Wiese Swakopmund 
Centraal Namibië 
Half vier in de ochtend, het begin van onze lange reisdag. Koffers zijn weer gepakt en ingeladen in de truck. De hazen hebben het rijk voor zich alleen en huppen nieuwsgierig over het grasperk. Het licht in de ontbijtzaal is al aan en de koffie en ontbijtpakketten staan al gereed. Nadat iedereen een kopje koffie heeft gedronken en z’n ontbijtpakket heeft gepakt stappen we in de truck en rijden we naar de Sossusvlei. De zonsopkomst mag je in de Sossusvlei niet missen, en staan we om zes uur in de rij te wachten totdat de toegangspoort van het Namib Naukluft National Park geopend wordt. De Sossusvlei is een klei-vallei in het midden van de Namibwoestijn en is onderdeel van het park. Gevoed door de rivier de Tsauchab staat het gebied bekend om de hoge, rode zandduinen die het meer omringen en het tot een grote zee van zand maken. Als de zon opkomt veranderen de kleuren van de zandduinen in een prachtig kleurenpalet. De miljarden zandkorreltjes die de zandduinen vormen schitteren in de felle zon. De wind die de figuren in het zand tekenen zijn altijd verschillend en adembenemend. De zandduinen kunnen wel een hoogte bereiken van 300 meter. Voorzien van een fles water beklimmen we de 150 meter hoge Dune 45 en vanaf de top van de zandduin hebben we een prachtig uitzicht over de woestijn. Het is toch een behoorlijke klim naar boven en de zweetdruppels parelen over onze gezichten. Kevertjes maken behendig een holletje in het, nu nog, koele zand. Als we weer beneden zijn staat er een pendelbus klaar om ons naar Deadvlei, een aanverwant natuurgebied een kilometer verderop te brengen. De witte zoutvlakte schittert in de felle zon, en met een beetje fantasie hebben de dode bomen de vormen aangenomen van de dieren die leven in de woestijn. Jacques is verwondert als we vóór het afgesproken tijdstip terug zijn bij de truck. Het is nog te vroeg voor de lunch en daarom past hij het programma aan en gaan we naar Sesriem canyon, de kleinste canyon ter wereld. De Tsauchab rivier heeft een kloof gevormd en is zo genoemd omdat 6 ossenhuiden riemen nodig waren om water te putten uit de waterpoel in de diepte. We maken een wandeling door de kloof en zien hoe het krachtige water verschillende lagen in het gesteente heeft gesleten. We rijden terug naar het park en maken de lunchplaats in orde en mengen de ingrediënten die Jacques van tevoren heeft voorbereidt. Het brood en het vlees dat hij gisteravond nog gebakken heeft wordt in plakken gesneden. Wat smullen we iedere keer weer van de smakelijk maaltijden, en wat smaakt het wijntje er heerlijk bij! Na de afwas zetten we onze route voort, het zijn nog heel wat kilometers die afgelegd moeten worden voordat we in Swakopmund zijn. De woestijn heeft een diversiteit aan landschap, met dorre vlaktes en lage struiken waar we zo af en toe struisvogels, spiesbokken en paarden zien. De massieve rotsen behoren tot de Naukluft, onderdeel van het park, dat “bergachtig gebied” betekent. 
Ton van der Lee heeft een boek over zijn belevenissen in Solitaire geschreven. In deze plaats in de woestijn stoppen we om onze dorst te lessen. Ik heb het boek gelezen en het is precies zoals hij de plek beschrijft in zijn boek.Tussen Solitaire en Swakopmund ligt Tropical Capricorn, de plaats waar op 21 december de zon loodrecht op de aarde staat. Een leuk fotomomentje waar iedereen gebruik van maakt. 
Na een lange rit komen we om half acht aan in Swakopmund. We zijn nieuwsgierig naar ons verblijf voor de komende twee dagen. Na een grondige inspectie komen we tot de conclusie dat het niet aan onze verwachtingen voldoet. ’t Lijkt wel een kot waar ze ons ingeduwd hebben, zegt Martine en we zijn het er unaniem mee eens. Het is een plek voor backpackers,  en ik wil deze reizigers niets te kort doen, maar het is niet waar we voor gekozen hebben. Jacques is het met ons eens en zal het doorgeven aan de reisorganisatie. Meer kunnen we op het moment niet doen. Martine en Danny gaan vroeg naar hun kot, hoe eerder ze slapen hoe eerder de teleurstelling is verdwenen. Nadat we ons snel gedoucht en omgekleed hebben gaan we met z’n achten ( Willemien, René, Petra, Lieve, JM, Magda, Ruud en ik) op zoek naar een restaurantje. Adriaan die zien we niet vaak, alleen maar in de truck. Die gaat zijn eigen weg en zoekt andere lekkernijen dan wij. Al snel komen we bij een pizzeria waar de geur van versgebakken pizza uit de steenoven ons tegemoet komt. De pasta’s en pizza smaken goed, en we zijn de laatste gasten die het restaurant verlaten. We nemen nog een biertje in de bar bij de lodge, maar de sfeer is er zo bedompt, dat we besluiten naar bed te gaan. Wordt ook langzaam tijd, het was een lange dag. 


Vrijdag, 28 december 2018 
Villa Wiese Swakopmund 
Het oude havenstadje Swakopmund ligt ingeklemd tussen de woestijn en oceaan. Swakopmund is de belangrijkste toeristische plaats in Namibië dankzij de ligging en de omgeving. Met name inwoners van Windhoek vieren hier graag hun vakantie omdat de temperatuur er erg aangenaam is in de zomer. Tijdens de Duitse bezetting is de stad van groot economisch belang geweest. De Duitsers konden geen gebruik maken van de natuurlijke haven van Walvisbaai omdat dit Brits bezit was. Dus wezen de Duitsers de monding van de rivier Swakop aan als havenplaats.  
Om klokslag acht uur staan we klaar en wachten we op de taxibus die ons naar de haven van Walvisbaai gaat brengen, van waaruit we een dolfijnentocht gaan maken. Voordat we aan boord gaan eerst nog even een toiletstop. We hebben nog even tijd voordat het zover is en lopen we nog even door de souvenirwinkeltjes. Zowel Ruud als JM willen graag een speldje voor op hun hoed en JM scoort als eerste een speldje. Ruud koopt zijn speldje in een ander winkeltje en betaald 100 Rand minder dan JM. Die bollenkoppen, zegt JM, straks gaan we verhaal halen. Als we aan boord gaan zien we de pelikanen een zeerobben aan de kade liggen. Zodra ze de schipper zien die een bak met vis bij zich heeft komen ze aan boord. De zeerob is niet meer weg te slaan van de boot en amuseert de gasten. Nadat de schipper vis in zee gooit gaat de zeerob van boord en geeft hij gas zodat de zeerob niet meer aan boord kan komen. De zee is rustig en de zeerobben tuimelen speels door het water en volgen de boot. De pelikanen volgen de boot en strijken neer in de golven. Zeemeeuwen vliegen boven de boot en hopen dat er nog een stukje vis voor hen over is. Als we een aantal mijlen gevaren hebben komen we in het water waar de dolfijnen zich bevinden. Al vrij snel duiken ze naast de boot op en zwemmen vrolijk met ons mee. Ze spelen verstoppertje met de zeerobben en maken er een spelletje van wie het snelst kan zwemmen. Ze houden ons een beetje voor de gek en zijn vandaag niet zo fotogeniek. Af en toe nemen de vissen een duik in de golven totdat ze verdwijnen in het diepe. Dichtbij de kust is een strand waar een kolonie zeerobben vertoeven. Ze maken een hels kabaal en vechten voor de beste plek in het zand. Een zeerob heeft snel gezien dat de boot langzaam vaart en komt stiekem aan boord. Daar had de schipper al op gerekend en hij geeft hem een vers visje. Maar voor ons is het ook “happy hour” en staan er lekkere hapjes en oesters klaar. Bij oesters hoort een glaasje champagne en natuurlijk worden een paar flessen ontkurkt. We varen langs de oesterkwekerij die in zee ligt. De temperatuur van het zeewater is hier erg geschikt voor het kweken van oesters.  
De zeerobben liggen op de pijlers van het Amerikaanse booreiland. Ze hebben geen natuurlijke vijanden, in de wateren van Namibië komen geen haaien voor en leven er meer zeerobben dan mensen in het hele land. We varen terug naar de haven en voordat we de haven binnenvaren landt er een pelikaan op het dek. De vogel heeft ook zin een vers visje en dat krijgt hij ook van de schipper. Als we van boord gaan, gaan Ruud en JM gelijk verhaal halen bij de verkoopster. Maar de verkoopster geeft niet toe en uiteindelijk moet JM accepteren dat hij te veel heeft betaald. 
Na de leuke en gezellige boottocht worden we teruggebracht naar ons kot. We laten onze rugzakken achter op de kamer en gaan met z’n allen ( exclusief Adriaan), op weg naar Café Anton in Hotel Schweizerhaus, waar de beste kaffee mit Apfelstrudel wordt geserveerd. We hebben een klein beetje pech, het is al wat later op de middag en de Apfelstrudel is uitverkocht, maar er is genoeg keuze. Heerlijke Schwarzwalderkirsch en Käsekuchen staan uitgestald in de vitrine en deze smaken verrukkelijk. We beseffen ons, dat vandaag de laatste dag is dat we boodschappen kunnen doen voor oudjaarsavond. Dus wordt er gekeken tot hoe laat de winkels open zijn en of ze morgenvroeg nog open zijn. Uitkomst is dat de winkels vandaag om vijf uur gesloten zijn en morgen geen mogelijkheid is om boodschappen te doen. We moeten een keuze gaan maken, óf een stadswandeling maken, óf boodschappen voor oudejaarsavond. Unaniem kiezen we voor de laatste optie en spoeden we ons naar de slijterij en supermarkt. We hebben nogal wat flessen drank nodig (getuige de foto’s) en we vragen ons af hoe we de boodschappen in godsnaam naar ons kot kunnen krijgen. Vindingrijk als we zijn, vragen we aan de beveiliging van de slijterij of zij ons een taxi kunnen regelen. Dat is zo geregeld, en nadat we de dozen in de kofferbak hebben gezet rijden Ruud en ik naar ons kot waar we de boodschappen ( lees drank) veilig stellen. In de taxi heeft een oude man gelijk met ons plaatsgenomen waar ik onderweg een leuk gesprek mee heb. We maken nog een leuke selfie als aandenken. De taxichauffeur brengt ons retour naar de supermarkt waar de rest van de groep ons op staat te wachten. Martine staat met een grote doos in haar handen waar een verrassing in zit voor oudejaarsavond. Ze houdt de doos stevig vast en verliest hem niet uit het oog. Ook niet als we in een Deutsche Stühbe een Erdinger drinken, verliest ze de doos niet uit het oog . Omdat het op één been moeilijk staan is, nemen we nog een biertje en moeten we ons bijna haasten om op tijd bij ons kot te zijn. Bij de kerstboom op het plein maken we nog een geinige groepsfoto. We hebben om half acht afgesproken om gezamenlijk te gaan eten in Swakopmund en op het afgesproken tijdstip is iedereen aanwezig. Jacques weet een leuk restaurantje waar we een lekker stukje vlees kunnen eten. Zonder dat we er erg in hebben heeft zich een mannen- en een vrouwentafel gevormd. Dat komt goed uit, dan kunnen we plannen maken voor oudejaarsavond, want De Big Six wil goed uit de verf komen. Wat hebben we een lol, wat is dat toch leuk, voorpret! Nadat we onze buik rond gegeten hebben en de tranen hebben gedroogd van het lachen lopen we terug naar ons kot. We nemen nog een afzakkertje in de bar. 
De barman zit ongeïnteresseerd aan de bar en slaakt een zucht als we met een aantal mensen van onze groep neerstrijken in het gezellige kot. Als we dan ook nog een drankje bestellen en hij van zijn kruk op moet staan wordt zijn humeur er niet beter op.    
We hebben een groepsapp aangemaakt waar iedereen foto’s op kan zetten die in de loop van de dag gemaakt zijn. Zo proberen we op bijzondere plekken een grappige groepsfoto te maken. Lieve heeft een grappige foto van een pelikaan op de app gezet en heeft er een quizvraag bijgezet. De winnaar verdient een leuke prijs en de uitslag wordt overmorgen bekend gemaakt.  
De barman waarschuwt ons dat het bijna elf uur is en dat dan de lichten uitgaan. Voordat we de deur achter ons dichtdoen is het licht al uit. Lekker slapen, morgen vroeg op. 
Rees en Ruud