Jacques onze chefkok!

Dinsdag, 25 december 2018 
Seeheim Hotel Karas 
De Fish River Canyon is de op één na grootste kloof ter wereld. Ooit moet de Fish River een geweldige rivier zijn geweest waar zoveel water met enorme kracht doorstroomde dat het de vorming van deze kloof tot gevolg had. Wetenschappers hebben vastgesteld dat het proces twee miljard jaren in beslag genomen moet hebben. De kloof bevindt zich in het zuiden van Namibië, en is ruim 160 km. lang, 27 km. breed en 550 meter diep. Er leven weinig wilde dieren in de kloof, bavianen, spiesbokken en zebra’s zijn de belangrijkste bewoners van het park, maar er zijn ook luipaarden en hyena’s waargenomen. 
Het is verrek warm als we om half tien ‘s morgens vertrekken, dus die raam kan oop, zegt Jacques. Casper belooft ons een “real african massage”, wat betekent dat het een hobbelige route belooft te worden naar Keetmanshoop. Het is een van de belangrijkste plaatsen van Zuid Namibië en dankt zijn naam aan missionarissen die de plaats stichtten in 1866 in de vorm van een missiepost. Johann Keetman was de voorzitter van de commissie die de opdracht gaf en het project financierden.  
Tussen de rotsblokken staat het giftige melkbos. Vroeger werd het sap gebruikt tijdens de jacht en werden de speerpunten gedoopt in het vocht van de plant. Het gif doodt binnen enkele minuten en opname via de huid heeft desastreuze gevolgen. Een verroest oud autowrak staat eenzaam in de woestijn. Zo’n 60 jaar geleden reden twee mannen met dit voertuig door het spergebied. Ze werden achtervolgd door de politie. Het werd een ware klopjacht die de mannen met de dood hebben moeten bekopen. De familie mocht de dode lichamen niet uit het voertuig halen en werden ze opgegeten door de wilde dieren. Het landschap wordt steeds fraaier, het lijkt wel alsof we op Mars beland zijn. 
Vanaf het hoogste punt van de canyon hebben we een gigantisch uitzicht over de kloof. Er heerst een serene rust over de vlakte, in de wijde omtrek is geen geluid waar te nemen en neem je de stilte vanzelf over. Er is geen levend wezen te bekennen totdat we een spiesbok schichtig tussen de struiken zien staan. Verschrikt zet het beest het op een draf en gaat hij haastig op in de kleuren van de natuur. De springbok staat in de schaduw van de acaciaboom en ontkomt aan de hitte van de canyon. De bergzebra’s zetten het op een loopje en kijken nieuwsgierig om of de truck al verder gereden is. De kokerboom ontleent zijn naam aan het feit dat de bosjesmannen de holle takken gebruikten als pijlkoker. In Hobas hebben we een korte pauze waar Jacques de toegangsbewijzen koopt voor de ingang van het Fish River Canyon Park. Enkele kilometers verder stoppen we bij een uitkijkpunt waar we het mooiste uitzicht hebben over de canyon. In de diepte van de kloof kleurt het zelfs groen en zien we water in de rivier staan. Het droogste gedeelte van Namibië is in het zuiden. De boeren houden met moeite hun hoofd boven water en gooien ze zelfs vaak het roer om en beginnen een guestfarm wat erg in trek is bij toeristen. Vanaf het uitkijkpunt lopen we naar de picknickplaats waar Jacques ondertussen de lunch heeft voorbereidt. Als we met z’n allen aankomen staat de tafel keurig gedekt en staat de kerstlunch keurig opgemaakt op tafel. We drinken er een heerlijke zoete rode wijn bij en ook deze keer blijft er geen kruimeltje over. Na de afwas rijden we verder en zien we nog meer leven op de dorre vlaktes. De struisvogel schudt zijn verenpak los van de stof en loopt snel verder naar de rest van zijn groep. Bij Canyon Raodhouse stoppen we voor een lekker kopje koffie. Het is een bijzondere plek, waar oldtimers her en der geparkeerd staan, en zelfs binnen is een truck ingericht als kraampje waar je allemaal leuke spulletjes kunt kopen.  
De springbokjes springen verschrikt aan de kant als onze truck voorbij komt rijden. Casper houdt in omdat we een treinspoor naderen. De lengte van het totale spoorwegnet bedraagt ruim 2600 km. Het is nu niet zo lang meer rijden voordat we bij  het hotel zijn voor de komende nacht. Ik vraag me af waar dat in godsnaam mag zijn, zover mijn oog kan reiken zie ik alleen maar een dorre vlakte met aan de kant van de weg wegbewijzeringsborden. Plots zien we in de verte het puntdak van het hotel oprijzen. Het hotel ligt aan het station van het dorp Nama Khoi. Een tijdje geleden is het hotel getroffen door een fikse brand. De schade is nog te zien, afgebladerde raamkozijnen en zwarte gevels geven een triest aanzicht van het gebouw. In het ongeschonden gedeelte zijn onze kamers die knus zijn ingericht. Maar het is er warm, verschrikkelijk warm, de thermometer geeft een temperatuur aan van 40°. In de schaduw op het terras puffen we even uit. Er komt een briesje opzetten wat aangenaam aanvoelt. Vandaag blijft het kookgerei achter slot en grendel en wordt het diner opgediend door de kok van het hotel. Het bier staat koud, je zou je slechtere plekken kunnen bedenken om op eerste kerstdag te vertoeven. 

Woensdag, 26 december 2018 
Hammerstein Hotel Sesriem 
De bedding van de rivier is kurkdroog. In de zomertijd kan de temperatuur wel oplopen tot 50°. Maar zodra het regenseizoen is aangebroken, kan het gigantisch te keer gaan en stromen rivieren over doordat de droge grond het water niet kan absorberen. Vandaag belooft het een warme dag te worden, en net zoals gisteren slaan we genoeg water in om de dorst te kunnen lessen tijdens de trip van vandaag. Vandaag rijden we door de Namib, de oudste woestijn ter wereld. Namib is de inlandse benaming van “open vlakte”. De naam Namibië is een afgeleide van Namib en betekent letterlijk “land van de open vlakten”. Het Namib Naukluft National Park is het op een na grootste park van Afrika. Het park is opgedeeld in de Sossusvlei en Sesriem, Namib en Sandwich Harbour. De komende dagen trekken we door het park en gaan we de verschillen van vegetatie en landschap zien. Door de geringe hoeveelheid vegetatie komt er niet veel wild voor. Voor hun vocht zijn de dieren afhankelijk van het eten van de wilde meloen. Spiesbok, springbok, hyena, jakhals, vos en stokstaartje overleven in dit droge gebied. Vooral het stokstaartje kan smullen van de vele soorten insecten die voorkomen in de woestijn. 
We stoppen in het dorp Bethanie voor een korte onderbreking. Het dorp is uitgestorven, het is tweede kerstdag, waarschijnlijk zijn de mensen op familiebezoek. Rond 1814 werd missionaris Johann Heinrich Schmelen naar Bethanie gestuurd om het Namavolk te bekeren tot het christendom. Het heeft even geduurd maar uiteindelijk slaagde hij er in. In 1828 moest hij het dorp hals over kop verlaten omdat men hem verantwoordelijk stelde voor de sprinkhanenplaag. Naarmate we onderweg zijn zien we de omgeving veranderen. Dan weer zien we zover we kunnen kijken vlaktes vol met melkbos en weer verderop vlaktes met acaciabomen. Op de spitse keien waagt het niemand om er overheen te gaan, alleen de hagedissen en insecten durven de tocht aan. Een twister raast tussen de lage begroeiing door en valt plotseling neer. Zo af en toe zien we in de verte een kudde geitjes, koeien en een zwerm struisvogels. Er is weinig leven waar te nemen tussen de acaciabomen en de lage struiken. In Helmeringhausen stoppen we voor de lekkerste appelkoek van Namibië. Het is niet gelogen, de appelkoek is verrukkelijk en een heerlijk kopje koffie spoelt de laatste kruimeltjes weg. We rijden verder richting Maltahöhe waar we aansluiting op de C14 hebben richting Sesriem. We stoppen langs de kant van de weg waar Jacques een mooi plekje heeft gezien waar we de lunch gebruiken. Binnen de kortste keren is het keukengerei uit de truck en staan tafel en stoelen klaar. Gezamenlijk maken we een gezonde tonijnsalade klaar die we nuttigen in de schaduw onder de bomen. Een fris zoet wijntje of een koel blikje bier smaakt er verrukkelijk bij. Een auto rijdt zo hard voorbij zodat het zand metershoog opwaait. Wat ’n poephole, zegt Jacques, Zuid Afrikaans voor ashole. We rijden verder en langzaam veranderd het landschap van vlak naar bergachtig gebied. De vlakke toppen van de bergen kleuren van kopergroen tot roestbruin. Aan weerszijden van de weg doemen rotsformaties op waar laag struikgewas tussen groeit. Als we over een heuvel heenrijden zien we aan de kant van de weg een auto op z’n kant liggen. We zien nog net een jongeman weglopen. Caspar stopt langs de kant en gaan we poolshoogte nemen. De jongeheer komt naar ons toegelopen en vertelt dat hij met zijn voertuig uit de bocht is gevlogen. Hij mankeert verder niets. Met z’n allen duwen we de auto op z’n vier wielen en zien we uit onze ooghoeken een meisje richting het voertuig de heuvel aflopen. Ze blijkt de bijrijder te zijn en ze is hevig geschrokken. We geven het koppel iets te drinken en ondertussen nemen de mannen de schade op. Ze moeten de auto laten staan en een koppel die ondertussen langs de kant zijn gestopt geven het stel een lift naar een camping een paar kilometer verderop. Het is nog een paar kilometer tot aan Hammerstein en net achter een heuvel zien we toppen van bomen opdoemen. Daar is onze lodge, in de middle of nowhere. De eigenaren hebben een aantal wilde dieren opgevangen nadat ze in het wild gewond waren geraakt of verlaten waren. Voor het luipaard, de cheeta’s en de caracals is een behoorlijk stuk land afgezet waar ze hun dagen goed kunnen slijten. Ze hebben geprobeerd de dieren weer los te laten maar ze kwamen vanzelf weer terug. Ondertussen dat wij de verblijven van de dieren bezoeken en een biertje drinken op het terras heeft Jacques een maaltijd bereidt. We worden moddervet van al het lekkers dat hij kookt. We zijn het unaniem eens dat we het getroffen hebben met deze chefkok. Nog een laatste slokje wijn voordat we tweede kerstdag afsluiten. 
Rees en Ruud