Op onze tenen door de kleine Tsingy!

14 november 2016 - Bekopaka, Madagaskar

Maandag, 14 november 2016

Bekopaka, Orchidee du Bemaraha B&B

Het Midden-Westen

Op onze tenen door de kleine Tsingy!

Om 05.30 uur worden we gewekt door een vrolijk deuntje van de wekker. We rekken onze spieren en staan op. Spierpijn hebben we, van teen tot kop. We moeten even in beweging komen voordat alle spieren weer soepel aanvoelen. Vandaag een tocht door de kleine Tsingy, dus onze wandelschoenen komen weer goed van pas. De kleine Tsingy, hopelijk voorspelt de naam dat het vandaag niet zo’n zware tocht als gisteren gaat worden. Maar we zijn echte diehards, en laten ons niet kennen. Leon wacht ons al op als we terug komen van het ontbijt. Hij vertelt ons dat het programma een beetje gewijzigd is. We maken eerst een boottocht op de Manambolo rivier voordat we de kleine Tsingy gaan bedwingen. Wij vinden het best, en hebben er vrede mee, dat ons programma relaxt begint. Manambolo betekent “gelukkige rivier”, en je vindt er onder andere tilapia en paling. Soms wordt er een krokodil waargenomen, maar deze komen in Bekopaka weinig voor. De rivier stroomt over in het Kanaal van Mozambique. Bij hevige regenval kan het water flink stijgen. De kleur van de kliffen geeft aan tot waar het water kan komen. De steile kliffen kunnen op sommige plaatsen tot 80 meter hoog zijn. Het water kan dan zo tekeer gaan dat het hoorbaar is tot in het dorp. De vissers hebben hun netten gespannen voor het vangen van de kleine rivierkreeftjes. Onze prauw legt aan bij een van de vele grotten. We nemen een zaklamp mee, want het is aardedonker in de grot. We klimmen via de rotsblokken omhoog en zien in het schijnsel van het licht de mooie kleurschakeringen van de stalactieten en stalagmieten. We klauteren terug en varen verder in onze prauw over de rivier. De grijze papagaaien kwetteren vrolijk in de bomen. De koningsvogel zingt zijn hoogste lied, en steekt daarbij fier zijn kopje omhoog. Verderop zien we de Vazimbagraven  verborgen in de kliffen langs de rivier aan de voet van de Tsingy. De oudste volksstammen van Madagaskar werden door de Merina in het hoogland verjaagd naar het westen toen deze de hooglanden veroverden. Na een  uurtje varen leggen we weer aan bij de aanlegsteiger. We vullen onze tassen met water en beginnen aan onze tocht. De haan zet zijn borst vooruit en kukelt op z’n hardst, alsof hij wil zeggen, van een kale haan kun je niet plukken! Onze route is vandaag het circuit van Andadoany. De route is gemakkelijk toegankelijk en iets minder spectaculair, tenminste voor de kleinste onder ons. We lopen door het labyrint, en daarna  klimmen we via ladders die tegen de kalkrotsen zijn bevestigd geleidelijk omhoog. We klauteren over de rotsblokken en kruipen door het nauwe stelsel op handen en voeten. We balanceren op de scherpe punten van de rotsen, en voelen ons echte alpinisten. Ik heb respect voor de Vazimba, die de rotsen op hun blote voeten hebben getrotseerd. Voor ons drietjes is het gemakkelijk te doen, maar Ruud is wat groter, en voor hem is het soms niet gemakkelijk om door de nauwe doorgangen te kruipen. De planten en  bomen kunnen overleven in extreme omstandigheden. Tijdens het droge seizoen verliezen de bomen in het droge woud hun blad om water te sparen. Op de toppen groeien planten die zich aangepast hebben aan de droogte. De sterke wortels van de bomen groeien door de kalkstenen rotsen heen, en vinden zo hun weg naar het water. Boven op de top rusten we even uit bij het uitkijkpunt. Het is fascinerend hoe de grijze kleur van de Tsingy contrasteert met het groen van het woud. We dalen af en lopen via het bos terug naar het dorp. Daar wacht Leon ons op met een blinkend schone auto. De wasstraat aan de rivier heeft deugd gedaan aan het voertuig. Bij de auto hebben zich heel wat kinderen verzameld. Ongeduldig wachten ze op de legen flessen, die ze gretig in ontvangst nemen. Ze vullen hun flessen met het bruine water uit de rivier en nemen er een flinke teug van. In de schaduw van de bomen spelen de jongens een spel met knikkers. Ongestoord spelen ze verder als de vazaha foto’s van hun schieten. We rijden naar het dorp Bekopaka, en drinken daar zoals gisteren een biertje met de gids en Leon. We zijn een bezienswaardigheid voor de dorpelingen, die ons aanzien voor een stel gekken. Welke blanke komt nu in de plaatselijke kroeg een biertje drinken? Wij dus, en we leggen Leon uit dat we dat erg op prijs stellen om met de lokale bevolking in contact te komen. Hij zal er tijdens de reis rekening mee houden. Vanmiddag hebben we vrijaf, dat zal onze botten en spieren goed doen. We settelen ons aan het zwembad nemen een plons in het water en relaxen de rest van de dag. Na het avondeten drinken we nog een borreltje aan de bar. De lichten in het restaurant gaan al uit. Kort daarna gaan de luiken bij de bar dicht.Het is nog nèt geen tien uur, maar, bedtijd…..

Rees en Ruud

Foto’s

1 Reactie

  1. Jack hermans:
    21 november 2016
    Het probleem bij Ruud is de spiermassa hahaha !!!