Palmbomen

Zaterdag, 22 april 2017

Dahlia Hotel Ruteng Flores

Tweehonderd soorten palmbomen telt Indonesië, die voor multifunctionele doeleinden gebruikt worden. Meubels worden gemaakt van de stammen, de bladeren worden gebruikt voor de daken van de huizen en  het afval als voer voor de varkens. De lontarpalm groeit alleen aan de kust en tot maximaal 100 meter hoogte. Van het zoete sap van deze palm wordt bruine suiker en stroop gemaakt. Het beste gedeelte van de palm, de bloem, wordt gestookt en daarna gedistilleerd tot palmwijn, ofwel de arak. Het geeft verschillende soorten promillages en wordt merendeels gedronken door de laagste klasse van de bevolking. Bier wordt gedronken door de hogere klasse. In onze groep drinkt het merendeel bier, en dat zegt genoeg… In de kustplaats Aimere (letterlijk water en brood), bezoeken we een palmwijn stokerij. Deze periode wordt er nauwelijks wijn geproduceerd. In de regentijd vanaf juni tot augustus staan de palmen in bloei en worden de bloemen tot sap geperst. We rijden vandaag van het binnenland naar het zuiden van het eiland. Van daaruit rijden we naar Ruteng, een aangename koele stad , in de westelijke heuvels. Het district Manggarai bestaat uit drie regio’s verdeeld over het midden, het westen en het oosten. Er wordt één officiële taal gesproken, en er zijn meer dan zes dialecten.

Precies op de grens van het district Bajawa en Manggarai rijden we over een kanaal dat aangelegd is door de Nederlanders. Heel vroeger was Flores vlak en dor, maar door de aardverschuivingen en vulkaanuitbarstingen is het eiland groen en weelderig. De berghellingen kleuren donkergroen en de heuvels staan vol met palmbomen en varens. De zware takken buigen over de weg en maken het pad smaller. De boer ploegt met zijn karbouwen op de natte rijstvelden. Zijn vrouw aanschouwt zijn werk vanuit het raam van hun woonhuis. Het is weekend en de mannen zijn drukdoende met het wassen van hun voertuigen in de rivier. Moeders doet de was en houdt ondertussen haar kroost in het oog, die er een vrolijk spetterspektakel van maken. Bij Cepiwatu beach in Borong gebruiken we de lunch aan het strand. We lopen in de branding als een aantal giechelende tiener dames ons tegemoet lopen.De tieners zijn in eerste instantie wat verlegen, maar nadat ik hun in hun eigen taal begroet heb, komen ze los. Waar kom je vandaan, spreek je onze taal, blijf je in Borong en wat is je naam. Enkele dames spreken goed Engels en ze stellen zich aan mij voor. Ze vragen of ik een Indonesisch liedje ken, en zodra ik de eerste woorden gezongen heb, zingen ze het lied “Ledrum lalala” spontaan met me mee. Ze vragen me wat onze bestemming is, en als ik hun zeg dat we onderweg naar Ruteng zijn steken ze hun duimen naar beneden. In Borong moet je wezen, daar is het lekker warm. In Ruteng is het koud, dat ligt hoog in de bergen in het binnenland. Ik vertel hun dat het in mijn land ook koud kan zijn, dus ik ben kou gewend. Van Nederland hebben ze nog nooit gehoord, en als ik hun zeg dat het meer dan 15 uur vliegen is kijken ze heel verwonderd. We zwaaien de jonge dames uit en vervolgen onze reis naar Ruteng. We fotograferen de spectaculaire uitzichten van de vele vulkaantoppen. Op een hoogte van 1200 meter zien we de rijstvelden in mist gehuld. Het duurt nu niet lang meer voordat we het dorp Ruteng naderen. Het is een overwegend katholiek stadje met een levendige winkel- en marktwijk. Vanwege zijn hoge ligging heeft Ruteng een prettig koel klimaat. Voordat we naar ons hotel voor de komende nacht rijden, stoppen we bij een apotheek en pinautomaat. Het verkoudheidsvirus verspreidt zich langzaam door de bus, en er worden medicijnen ingeslagen. Als een miljonair gaan we deze vakantie door het leven. Eén euro staat gelijk aan iets meer dan 14.000 Rupia. Onze beurzen staan dik van de bankbiljetten. Ons eerste biertje van vandaag drinken we aan de overkant van ons hotel, waar je ook een vers kopje cappuccino kan bestellen. Voordat ik een biertje neem wil ik eerst de koffie proeven, en die smaakt voortreffelijk. Net zoals gisteren worden we verrast door een tropische regenbui. Maar deze is snel weer voorbij, en zien we de regen op de wegen snel  verdampen. We lopen door de winkelstraat als we aangesproken worden door twee studenten. Ze begeleiden ons door de lokale markt, waar het een en al vriendelijkheid is. Voor 15.000 Rupia, omgerekend één euro, koop je een verse kip. We zijn de attractie van de dag in Ruteng, en poseren we graag voor de foto. Het wordt langzaamaan tijd dat we teruggaan naar ons hotel, zodat we ons kunnen soigneren voor het avondeten. We bedanken de jongens voor hun begeleiding en geven hun een fooitje voordat we afscheid nemen. Als we aan tafel zitten worden er opeens gekookte aardappels op tafel gezet. Silvester vertelt dat Frans, een van de medereizigers, deze naar het restaurant heeft gebracht om ze voor ons te laten koken. Al snel komt de aap uit de mouw en horen we de clou van het verhaal. Frans en Bianca zijn niet naar de markt geweest omdat zij nog steeds op krukken loopt. Kees heeft gekscherend aan Frans gevraagd of hij nog iets van de markt nodig had, waarop Frans geantwoord heeft  dat hij verlegen zat om een mud aardappelen. Kees heeft de aardappelen meegenomen van de markt en op de veranda van Frans neergezet. Wij op onze beurt, nemen na het eten ieder een gekookte aardappel mee, en leggen die op de tafel bij hun veranda. Es kijken morgenvroeg, welke route de aardappels dan weer maken….

Rees en Ruud