Regel nummer 1: wees stressbestendig!

9 november 2016 - Antananarivo, Madagaskar

Dinsdag en woensdag, 8 en 9 november 2016

08.00 AF8229 Amsterdam Schiphol – Parijs Charles de Gaulle Airport (KLM)

10.40 AF0934 Parijs Charles de Gaulle Airport – Antananarivo (Airfrance)

Antananarivo Suzy’s Place B&B

00.00uur aankomst op Ivato Airport

De hooglanden

Dinsdagavond, 8 november 2016

Regel nummer 1: wees stressbestendig……

Een gewaarschuwd mens telt voor twee. Voordat we gisteravond het laatste borreltje bestelden, wisten we al dat we ons dat eigenlijk niet konden permitteren. Als om 04.00 uur de wekker afgaat, realiseer ik me dat het echt gedaan is met de nachtrust. Nu is het een kwestie van douchen, aankleden, koffer sluiten en zorgen dat we ons op tijd bij de shuttlebus melden. Om 05.15 uur komen we aan op Schiphol, en zijn we al snel bij de bagage drop off. Ook bij de douane gaat het vrij vlot, rugzakken en tassen worden nagekeken, een bodyscan, fouilleren en dan  kunnen we op ons gemak ontbijten. Het heeft vannacht gevroren, en voordat onze vlieger om 08.30 uur de lucht ingaat wordt deze het eerst besproeid met een vloeistof om het ijs te verwijderen. Na een vlucht van drie kwartier landden we in Parijs en gaan we  op zoek naar de gate voor de vlucht naar Tana. We hebben een klein uurtje de tijd voordat onze vlucht vertrekt. Het is even zoeken maar gelukkig spreken Jean-Marie en Magda vloeiend Frans en worden we snel op weg geholpen naar de gate. We boarden op tijd, maar we hebben een half uurtje vertraging omdat ook dit vliegtuig “disiced” moet worden. Na een aantal filmpjes, muziek luisteren en enkele dutjes, landden we na een vlucht van 10 uur om 23.10 uur plaatselijke tijd in Tana. We sluiten geduldig aan in de lange rij en proberen de benodigde formulieren te bemachtigen. Dat gaat niet vanzelf. Zo gauw we in de buurt komen van de beambte die de formulieren uitdeelt zijn ze op. Om een lang verhaal kort te maken; het is erg chaotisch en een heksenketel. Na lang vijven en zessen weten we de formulieren te bemachtigen en ondertussen dat we in de rij doorschuifelen vul ik de formulieren in. Allereerst krijgen we een stempel op ons formulier, en sluiten we aan bij de volgende rij, waar we het visum krijgen nadat we hebben afgerekend. Met het visum in bezit weer naar een andere rij, waar we, naar we hopen, de benodigde stempels in ons paspoort krijgen. Het schiet niet op, en we begrijpen waarom gezegd wordt, dat je stressbestendig moet zijn in Madagaskar. Na anderhalf uur zijn we eindelijk aan de beurt, maar als we de paspoorten inleveren blijkt dat we in de verkeerde rij staan. Na veel tegensputteren, ook van de andere wachtende in de rij, helpen de douaniers ons verder. Ruud wordt al snel duidelijk gemaakt dat er “iets”niet klopt en de douaniers kan niet duidelijk maken wat er aan de hand is. Hier speelt de taalbarrière op, de man spreekt maar enkele woorden Frans. Hij wijst naar een plek in de verte dat hij daar naartoe moet. Ruud loopt erheen, maar de douanier schudt met zijn hoofd en laat het verder gebeuren. Nu ben ik aan de beurt, en ik begrijp er evenmin iets van, wat er niet klopt in het paspoort. Bij mij gaat het iets soepeler. De douanier begeleid me naar een ander loket en geeft mijn paspoort af. Ik moet er wel achteraan, maar nadat er nog een stempel ingezet is, weet ik mijn paspoort terug te krijgen. Bij Jean-Marie en Magda gebeurd hetzelfde, alleen moeten zij in een lange rij weer gaan wachten. Ruud heeft inmiddels de koffers verzameld, en als ik hem vertel, dat het toch verstandig is, om de benodigde stempel in zijn paspoort te laten zetten, meldt hij zich bij het loket. Zijn paspoort wordt ingenomen, en het duurt en het duurt maar. Ik zie Ruuds hoofd roder en roder worden. De beambte daarentegen blijft kalm, en kijkt Ruud steeds strakker aan. Ik hou me wijs bij de koffers en aanschouw het spel.

Als uiteindelijk ieder zijn paspoort heeft voorzien met de benodigde stempels, pakken we onze koffers en lopen naar buiten. Eerst worden onze koffers nog gecontroleerd, en denken we dat we de laatste paspoortcontrole hebben gehad. Nog geen twee meter verder worden we weer staande gehouden en moeten we ons paspoort weer tevoorschijn halen. Als dan ook weer blijkt, dat we de juiste stempels hebben willen we doorlopen. Ruud wordt nog even staande  gehouden door de douanier, omdat hij er niet van overtuigd is dat Ruud de juiste stempels heeft. Nog een controle en dan staan we eindelijk om half twee buiten. Daar staat onze chauffeur geduldig ons op te wachten. Voordat ik het in de gaten heb, heeft iemand mijn koffer te pakken. Ik denk dat deze meneer bij de chauffeur hoort, maar al gauw blijkt, dat dit een van de mannen is die rondlopen op de luchthaven om zo een centje bij te verdienen. We worden ingesloten door een aantal mannen en dringen aan om onze bagage aan hun te geven. De ergernis stapelt zich op bij ons. We willen nu zo snel mogelijk naar ons hotel. De mannen bedelen voor geld, en we schrapen wat kleingeld bij elkaar en vluchten de auto in.

Ons hotel bevindt zich in een voorstad van Tana in Ivato. Vanaf de luchthaven is het een kwartiertje rijden. Als we aankomen bij het hotel is het er aardedonker en de deur zit op slot. Onze chauffeur klopt op de deur, maar er doet niemand open. We vragen ons af of we wel op het juiste adres zijn. Ook de bewaker gaat zich ermee bemoeien en klopt op de deur. Inmiddels heeft de chauffeur geprobeerd om telefonisch contact te krijgen, maar ook dat lukt niet. Dan maar met z’n allen hard roepen en dat heeft uiteindelijk effect. Na twintig minuutjes gaat de deur open, en verontschuldigt de dame zich. Door het lange wachten was ze in slaap gevallen en heeft ze het kloppen niet gehoord. We worden naar onze kamers begeleidt en de koffers worden naar boven gesjouwd.  We vragen of we nog een biertje kunnen drinken, maar de teleurstelling is groot, als blijkt dat er geen biertje in huis is. Dan maar naar bed, en hopen dat de dag morgen er vrolijk uitziet. Het is inmiddels toch al kwart over twee…….

Rees en Ruud

Woensdag, 9 november 2016

Acclimatiseren!

Ik schrik wakker als de deur van onze kamer opengaat. Ruud is al lang en breed gedoucht en heeft al een praatje gemaakt met Susan, de eigenaresse van het hotel. Magda en Jean-Marie zitten buiten al aan de koffie, dus wordt het voor mij ook langzaamaan tijd om in het gareel te springen.  Als ik beneden kom word ik blij  verrast als ik Nand zie. Nand kennen we van het Mutanda Lake Resort in Uganda. Hij is de vader van Koen, de directeur van Matoke, de reisorganisatie waar we deze reis geboekt hebben. En Koen is weer de man van Susan, die ondertussen onderweg is met een groep reizigers. Beiden wisten we niet dat we elkaar zouden zien. We praten even bij, en omdat hij volledig op de hoogte is van ons project in Uganda, doet Nand even verslag van wat er het afgelopen jaar zoal gebeurd is. Wij vertellen hem dat we al manden niets van Peter gehoord hebben, en dat we niet weten hoe nu verder. Nand zal Peter aanspreken als hij weer in Uganda is en houdt ons op de hoogte. Susan heeft in de tussentijd het ontbijt voor ons klaargezet.

Omdat we vandaag een extra dag hebben, heeft Susan een voorstel om er vandaag een relax dagje van te maken. Acclimatiseren bij het zwembad, relaxen, zodat we uitgerust aan onze rondreis kunnen beginnen. Het klinkt goed, en nadat we onze zwemspullen bij elkaar hebben gezocht, vertrekken we richting het zwembad. Omdat we nog geld moeten omzetten rijdt de chauffeur met ons naar de luchthaven. Het is vlakbij en de koers op de luchthaven is gunstig. De munteenheid van Madagaskar is de Ariary (MGA), maar het geld heeft weinig waarde; 3000 Ariary is omgerekend 89 eurocent waard. Onze chauffeur begeleidt ons naar binnen en houdt op afstand een oogje in het zeil. Ruud en Magda wisselen het geld om, maar op de een of andere manier vertrouwen ze het zaakje niet. Het is nog even wennen aan de vele biljetten die ze ontvangen, en we besluiten om het geld na te tellen in de auto. Al snel komen we erachter, dat we veel te weinig Ariary’s voor onze euro’s hebben gekregen. We gaan terug met de chauffeur en nu doet hij het woord. In het Malagassisch legt hij uit wat er aan de hand is, en warempel heeft de dame zich bij ieder van ons voor 50 euro vertelt. Ze overhandigt ons het resterende bedrag en biedt haar excuses aan. Een wijze les, volgende keer het geld ter plaatse natellen.  

We zijn nu gerust en nadat we ons voor de komende 23 dagen miljonair wanen, rijden we verder naar het zwembad. We arresteren vier bedjes in de schaduw en drinken ons eerste THB-tje, het Malagassische bier van Madagaskar.  We vertoeven een aantal uurtjes aan het zwembad, lunchen en “ontstressen”.  Nand  is vanmorgen met de mannen naar een restaurant gelopen, waar we ’s avonds kunnen eten. Susan vindt het toch iets veiliger als de nachtwaker ons begeleidt naar het restaurant. Le Bois Vert ligt midden in het bos op loopafstand van ons hotel. We smullen van de steenoven gebakken pizza, en drinken daar een THB-tje bij. Voordat we teruglopen, proeven we van een eigengemaakt likeurtje met als hoofdbestanddeel rum.

Het is negen uur ’s avonds. Het is muisstil op straat en het is aardedonker. In de verte zie je af en toe een lichtje schijnen. De luiken zijn al dicht bij de plaatselijke kroeg. De nachtwaker levert ons veilig af bij ons hotel, en neemt zijn gebruikelijke plaats weer in. We drinken nog even een pilsje met Nand, voordat we naar onze kamers gaan. Het is tien uur; bedtijd…..

Rees en Ruud

Foto’s

4 Reacties

  1. Jack hermans:
    11 november 2016
    Indrukwekkend verhaal Resi !
    Als jullie hele reis zo hectisch word komen jullie natuurlijk nooit uitgerust terug in Brunssum !!
    Geniet er van !

    Gr. Jack
  2. Annet:
    11 november 2016
    Hallo Ruud en Resie., de eerste perikelen te boven gekomen. Wat een verhaal. Ik hoop dat het nu wat ontspannender word. Heel veel plezier . Liefs van Annet
  3. Luc:
    11 november 2016
    Tjonge jonge, wat een douaneperikelen. Kan Ruud daar rustig bij blijven?? Heel veel reisgenot verder en de verhalen zal ik wel lezen. Groetjes!
    Luc
  4. Dave Houtermans:
    11 november 2016
    Wat zo'n kale kop niet allemaal losmaakt bij de douane. Erg herkenbaar trouwens.
    Knap dat jullie zo rustig zijn gebleven.
    Nu lekker verder gaan met genieten.
    Enjoy you 2.