De grote Tsingy!

13 november 2016 - Bekopaka, Madagaskar

 Zondag, 13 november 2016

Bekopaka, Orchidee du Bemaraha B&B   

Het Midden-Westen

De grote Tsingy ( en da’s heftig….)

Om vijf uur loopt onze wekker af. En dat is vroeg, maar het ontbijt is om 05.45 uur voor ons gereserveerd. Vandaag is onze “hike”in de grote Tsingy, een kalkmassief in het zuidwesten van Madagaskar. Volgens de beschrijving brengt de route ons diep in de Tsingy over hangbruggen en kleine klauterstukjes, en ondergaan we de ultieme Tsingy beleving.  Tsingy de Bemaraha is een natuurreservaat dat sinds 1990 staat ingeschreven op de Werelderfgoedlijst van de UNESCO. Vandaag gaan wij naar het kalkmassief, de zogenaamde Tsingy. Tsingy is het Malagassische woord voor een formatie van geërodeerde kalksteen. De kalkrotsen zijn gevormd door de afzetting van fossielen en dode schelpen onder het zeeniveau zo’n twee miljoen jaren geleden. Vervolgens is er een gigantische plaat naar boven gekomen. De kalksteen droogt uit en barst waardoor er breuken ontstaan. Later zorgt een nieuwe vorm van erosie, de regen, die langs de rotsen sijpelt en de kalksteen aanvreet, en zo ontstaan de fameuze spitse rotsen.  De Tsingy is als het ware een landschap van kathedralen gemaakt van kalk. Zo’n driehonderd jaar geleden bood de Tsingy onderdak aan de Vazimba, de eerste bewoners van Madagaskar. Doordat de rotsen vlijmscherp waren die de Vazimba moesten trotseren, kreeg het de naam Tsingy, wat letterlijk “op je tenen lopen” betekent. In het totaal leven er 11 lemuursooten, waarvan we hopen er vandaag een aantal te kunnen zien. Leon, onze chauffeur, staat geduldig op ons te wachten, en vraagt of we voldoende water bij ons hebben. Dat hebben we vandaag zeker nodig, vooral omdat het vandaag belooft warm te worden. In het dorp kopen we grote flessen water, en pikken onze gids voor vandaag op. Veiligheidsvesten worden ingeladen en de route naar het reservaat wordt ingezet. De weg is vrij hobbelig, en onderweg passeren we verschillende dorpen. Als we aankomen, controleren we of we voldoende water in onze tassen gestopt hebben. De veiligheidsvesten en de karabijnen worden aangetrokken en gecontroleerd. Nu kan onze tocht beginnen.We kunnen kiezen, ofwel we gaan linksaf, en maken een mooie wandeling, ofwel we gaan rechtsaf en kiezen voor het avontuur. Het avontuur houdt in dat we via het labyrint in de grotten, spelonken, hangbruggen en scherpe rotspunten het hoogste punt van de Tsingy gaan bereiken. Wij kiezen voor het laatste en hebben de moed erin. Onze eerste afdaling gaat via trappen en een enge doorgang. Dit eerste is goed te doen, maar de tocht wordt hoe langer hoe intensiever. Soms haken we ons vast met de karabijnen, en soms gaan we door nauwe doorgangen om ons pad te vervolgen. Kruipend door nauwe doorgangen verschaffen we ons een weg naar de volgende ruimte. Met een zaklamp banen we ons een weg door de donkere grotten. Het is adembenemend maar erg zwaar. De rotsen zijn vlijmscherp en de klauterpartij omhoog vergt veel energie .Op het hoogste niveau hebben we een uitzicht over de vallei. Het totale landschap vormt een zee van ribbels en diepe kloven, wat het een unieke verschijning maakt. Het zweet loopt in straaltjes langs onze huid af, en onze kleren zijn doorweekt. Ons water raakt langzaamaan op. Het is bloedheet, de zon boven ons schijnt pal door de spleten van de rotsen. Onze energie raakt een beetje op, en rond de klok van 12 uur zoeken we een koel plekje op in een van de grotten om te lunchen. Kletsnat zijn we, het lijkt wel alsof we met onze kleren in een meer zijn gesprongen. Nadat we uitgerust zijn en onze lunch genuttigd hebben klauteren we nog een poosje voordat we het bos bereiken. Daar is het meestal vlak, maar moeten we uitkijken voor de wortels van de bomen die over de paden heenlopen. Na een half uurtje lopen zien we de eerste lemuren in de bomen zitten. Uitgestrekt liggen ze over de takken van de bomen. In de morgen zijn de beesten het meest actief, maar in de middag, als de zon het hoogste punt heeft bereikt, rusten de beestjes uit. Madagaskar wordt soms ook Lemurië genoemd, en de reden daarvoor ligt voor de hand. Het eiland is over de hele wereld bekend om zijn maki’s of lemuren. Het zijn halfapen, en worden zo genoemd omdat ze erg op apen lijken, maar het niet zijn. Ze hebben kleinere hersenen, een lange snuit, en hun reukorgaan is gevoeliger dan dat van de apen. Hoogstwaarschijnlijk hebben ze dezelfde voorouders. De langoesten zoeken een koel plekje op de bodem en verschansen zich onder de koele bladeren. De dansende sifaka zit rustig in een boom, en zal zijn eerste dans pas morgen weer uitvoeren. Een vogel broedt ongestoord op zijn nest en laat zich niet storen door flitsende camera’s. In de verte zien we de jeeps al staan, nog even en we hebben de eindstreep gehaald. Onze veiligheidsvesten kunnen uit, zodat we vrij kunnen bewegen. Nog even een slokje water, en dan rijden we via de bospaden terug naar het dorp Bekopaka. Ook dit is een avontuurlijke route. Onderweg staan kinderen langs de kant, die vragen voor de lege waterflessen die we verzameld hebben. De kinderen vullen de flessen met water uit de rivier of bij een dichtstbijzijnde waterput .Gretig nemen ze de ballonnen aan die we uitdelen .Sommige kinderen zijn bang van de vazaha, en durven de ballonnen niet aan te nemen. We leggen ze op de grond zodat ze de ballonnen kunnen oprapen als we verder rijden. Verharde wegen geeft het hier niet of nauwelijks. De meeste wegen die er zijn gaan over de rode zandpaden. Als we in het dorp aankomen drinken we samen met onze gids en Leon een biertje in de lokale kroeg. Voor de kinderen zijn we een bezienswaardigheid. Ze scharen zich rondom ons buiten bij de muur, en praten honderduit met ons. JM moet me af en toe bijstaan, ik spreek wel een woordje Frans, maar verder dan mijn school Frans reikt het niet. Ze willen graag op de foto en gaan er uitgebreid voor poseren. Na een bijzonder, actieve en mooie dag stoppen we bij het huis van onze gids en zwaaien hem uit. Morgen zal hij ons weer begeleiden bij het trotseren van de kleine Tsingy. Nadat we bij ons hotel zijn aangekomen, brengen we onze spullen naar onze kamer, trekken onze zwemspullen aan, en nemen een plons in het water van het zwembad. De foto’s van zowel de hicking als van de beestjes zijn goed gelukt, en gerustgesteld zakken we onderuit. We kletsen nog even met een stelletje die dezelfde tocht hebben gemaakt vandaag. Het is toch altijd leuk om ervaringen uit te wisselen. Om zeven uur is onze tafel gereserveerd voor het avondeten. Op ons gemak genieten we van ons eten. De keuken is eenvoudig maar prima! Daarbij een lekker drankje en de dag is volmaakt. Het was een bijzonder mooie dag!

Het is nog geen tien uur: maar toch is het bedtijd…..

Rees en Ruud

Foto’s

1 Reactie

  1. Jack hermans:
    21 november 2016
    Mooi verhaal Resi,kan zo maar een boek worden !!