Een goede atmosfeer

Maandag, 7 januari 2019 
Victoria Falls Rainbow Hotel ( Chobe N.P. Zimbabwaanse zijde Victoriawatervallen ) 
Kwart voor vijf, een vrolijk deuntje laat ons er aan herinneren dat we op moeten staan. Om kwart voor zes vertrekken we voor een safari in het Chobe National Park. Chobe beslaat een oppervlakte van 12000 km² en is grotendeels vlak. De mopane- en teakbossen worden afgewisseld door grasvlakten. Het zuidelijk deel bestaat uit savanne met acacia’s. In het park ligt een aantal natuurlijke waterholes, die in de loop van de winter grotendeels opdrogen. De rivieren Linyanti en Chobe zijn dan de voornaamste waterverschaffers. De olifantenpopulatie is verreweg de grootste ter wereld. 
Punctueel verschijnen de open jeeps op de afgesproken plaats en klimmen we in het voertuig. Onderweg naar het park zien we langs de kant van de weg een roedel wilde honden. De zon is nog niet op, een juist tijdstip voor de beesten om op zoek te gaan naar een prooi. Ze zoeken de omgeving nauwkeurig af en hopen een impala of springbok te scoren. We volgen de honden totdat ze in de struiken verdwijnen. Bij de ingang van het park wordt ons voertuig ingecheckt en rijden we het park binnen. De olifanten tjokken achter elkaar de weg over onderweg naar een waterhole. Een haas zit moederziel alleen op een open vlakte zich niet bewust van het kwaad dat op de loer ligt. De cockel zit verscholen tussen de bladeren van de bomen en zingt zijn hoogste lied. Van het bos rijden we verder langs de oever van de rivier. De buffels badderen in de Chobe rivier terwijl de koereiger uitrust op de rug van een lid van de kudde. De maraboes schudden hun veren uit en leggen de pennen recht met hun snavel. De ibis loopt haastig langs de waterkant en is bang dat ‘ie anders te laat komt bij de visafslag. De krokodil loopt als een macho het water in, en kijkt met een koelbloedige blik over het water. Zo ver het oog kan reiken zie je op de groene vlaktes bij de rivier impala’s en waterbokken grazen. De lepelaar landt behendig langs de waterkant en schudt zijn veren. De nijlpaarden zijn gezellig in het water bij elkaar gekropen en knorren luidruchtig; deze plek is bezet en waag het niet om dichtbij te komen. De visarend roept vanuit de hoge top van een boom op zijn vrouwtje, die onderdanig gehoorzaamd en op een tak naast hem gaat zitten. Het knusse samenzitten is van korte duur en is de vogel weer gevlogen. De varaan geniet op een rotsblok van de eerste zonnestralen en rekt zich nog eens breed uit. Vlot graven de mangoesten met hun kleine pootjes in de bruine aarde op zoek naar insecten. Je hoort het kraken van de karkassen als ze met hun scherpe tandjes het insect verorberen. Vanuit de struiken verschijnen de olifanten aan de rand van de rivier en doen zich te goed aan een grote hoeveelheid water. Twee jonge olifanten vechten wie er het sterkst is en triomfantelijk loopt de winnaar voorop. Een baby olifant drinkt melk bij zijn moeder terwijl zijn grotere broer geniet van een douche bij een poel. Een baviaan zit op de uitkijk op een tak van een dikke boom en waarschuwt zijn groep dat er bezoek op komst is. Het luie mannetje blijft rustig liggen en moeders vlooit haar jong ongestoord verder. De giraf steekt zijn nek uit boven de acaciabomen en zoekt de sappigste vruchten uit. Langzaam kauwt hij de vruchten fijn voordat hij gaat snoepen van de groene blaadjes. Onverstoord blijft de grijze kuifstaart midden op het pad zitten en wordt hij vergezeld door een koppel vuurmussen. De zon is op, de dieren zijn op zoek naar voedsel en drinken, voor ons de hoogste tijd om het park te verlaten. Nadat we de koffers hebben gepakt en een snel ontbijt gaan we op weg naar de grensovergang van Zimbabwe. Koedoes en impala’s staren ons aan als we langsrijden over de onverharde weg en de grens naderen. Het lijkt wel een autokerkhof en lijkt in de verste verte niet op een grensovergang. Na een klein uurtje heeft iedereen het visum in het paspoort en rijden we de grens over richting Victoria Falls in het uiterste westen van Zimbabwe. Een olifant blokkeert ons de weg en doet ons stoppen zodat hij de weg rustig kan oversteken. Een lange rechte verharde weg van ongeveer 100 km. loopt langs de randen van het park. Brutale bavianen laten hun tanden zien en rennen ruig langs de truck op. Rond de klok van twee uur komen we aan in Victoria Falls. Het stadje behoort tot een van de toeristische plaatsen van zuidelijk Afrika omdat dit de plaats is waar zich de beroemde watervallen bevinden. Voordat we naar het hotel gaan drinken we eerst een drankje op een terras. Dit is de woonplaats van Casper en nadat hij ons heeft rondgereden door de stad brengt hij ons naar het hotel. Vanavond slaapt Casper thuis en zien we hem overmorgen weer als we verder reizen naar de volgende bestemming. Het is bloedje heet en het zwembad nodigt uit om er een duik in te nemen. Nadat ik afgekoeld ben drinken we samen aan het zwembad een drankje. Casper heeft iemand geregeld die mooie T-shirts maakt met de opdruk van onze reis. Nadat we de shirts besteld hebben gaan we ons opfrissen en gaan we gezamenlijk naar een restaurant in het stadje. Tijdens het eten kletsen we gezellig over onze vakantie belevenissen en wisselen we ervaringen uit. Bij een lokale kroeg drinken we een biertje en gaan de voetjes van de grond. Vanaf de bar slaan donkere mannen ons gade en lijkt het ons een louche zaak. Er hangt en vreemde sfeer in het kroegje dat ik niet echt kan thuisbrengen. De stroom valt uit in de hele stad en is het aardedonker. Het noodstroomaggregaat voorziet ons weer van licht en geluid. We houden het voor gezien en lopen naar het hotel, waar we buiten op het terras nog een biertje drinken. De atmosfeer is goed…. 
 

Dinsdag, 8 januari 2019 
Victoria Falls Rainbow Hotel Kasane 
David Livingstone was een avontuurlijke Schot die na zijn studie in 1840 als missionaris werd uitgezonden naar de Kaap. Hij vestigde zich in de afgelegen nederzetting Kuruman en werd al snel geconfronteerd met onvriendelijke boeren. Nadat zij Kuruman hadden verwoest besloot hij ontdekkingsreiziger te worden. Hij zag als eerste Europeaan de Okavango Delta. Hij trok de Afrikaanse binnenlanden in, voor een groot deel over de Zambezi rivier, die hij “Gods snelweg naar de Indische Oceaan” noemde. In 1855 zag hij een mysterieuze rook boven het landschap hangen die door de lokale bevolking “ Mosi ao Tunya”, de donderende rook, werd genoemd. Ternauwernood kon hij zijn kano aanleggen op een eilandje midden in de Zambezi aan de rand van de waterval. Hij was zo onder de indruk van het natuurverschijnsel, dat hij de waterval naar de Engelse vorstin noemde. Over een breedte van 1700 meter stort de Zambezi zich in een 108 meter diepe kloof. De hoeveelheid water die de Zambezi aanvoert is afhankelijk van het seizoen. De Victoria Falls zijn vooral bekend om hun schoonheid. 
Vandaag kunnen we onze dag vrij besteden, en gaan we na het ontbijt om tien uur op pad met Martine en Danny, JM en Magda naar de beroemde watervallen. Bewegwijzering is niet nodig, gebulder en de opstijgende waterdamp zijn een goede navigatie. Tijdens de wandeling naar het park toe worden we om de haverklap aangeklampt door opdringerige verkopers die hun houtsnijwerk en stenen houwwerk aanbieden. We bedanken vriendelijk en vervolgen onze weg over het spoor waar net een antieke stoomtrein het station binnenrijdt. Hun handen vol tassen sjouwen de lokale mensen over de rails naar het perron. Nadat we de vele souvenirwinkeltjes gepasseerd zijn en een entreebewijs hebben gekocht bij het loket, lopen we door het enige stuk regenwoud dat Zimbabwe rijk is, 2 km. lang en nog geen honderd meter breed. De damp die uit de waterval opstijgt zorgt voor een neerslag van 3200 mm. in dit kleinste regenwoud van Afrika. Er zijn verschillende uitkijkpunten en de afzonderlijke watervallen hebben aparte namen. De zon schijnt op het naar beneden stortende water in de diepe kloof en regenbogen geven kleur aan de woeste witte watermassa. Een mooie wandeling voert ons door een kleine regenboog naar de verschillende uitzichtpunten en als we aan het einde van het pad zijn, zijn we kliedernat. Maar dat deert niet, de warme zon doet ons in een mum van tijd weer opdrogen. We lopen verder naar de brug, die Zimbabwe met Zambia verbindt. De brug is 111 meter hoog en vanaf het pad zien we waaghalzen stunts uithalen op en onder de brug. Bungeejumpen behoort tot een van deze stunts maar we laten het graag aan ons voorbij gaan. Langzaamaan wordt het tijd om ons vochtgehalte op peil te brengen en gaan we naar het restaurant waar we een koel drankje tot ons nemen. Daar ontmoeten we de rest van de groep en lopen we samen terug naar het stadje. We vervolgen onze weg langs Craft Village en komen uit op een pleintje waar een onafzienbare hoeveelheid houtsnijwerk en steenhouwwerk wordt verkocht. Casper heeft ons vertelt dat we hier flink moeten afdingen en minder dan de helft moeten betalen als we iets willen kopen. We hebben een mooi masker van steen op het oog en na veel onderhandelen sluiten we een deal. Dikke regenwolken pakken zich samen en donderslagen doen ons besluiten om te gaan schuilen bij een cafeetje. Vanaf ons tafeltje zien we een familie wrattenzwijnen grazen in het gras langs de kant van de weg. Ze laten zich niet afschrikken door langslopende voetgangers en voorbijrijdend verkeer. Vriendelijk worden we begroet als we de souvenirwinkeltjes binnengaan en even vriendelijk als we naar buiten gaan zonder iets te kopen. De dag is snel voorbij gegaan en we moeten ons haasten om op tijd bij het hotel te zijn. Vandaag worden onze T-shirts afgeleverd die we besteld hebben. Keurig op tijd is de jongeman en zijn we heel tevreden met het resultaat. Een mooie herinnering van onze reis waarin we veel kilometers hebben afgelegd. Met z’n allen eten we bij “The three monkey’s”, een restaurant in het stadje, uitgezonderd Casper, die een vrije avond heeft en de dag bij familie heeft doorgebracht. Als we terug zijn bij het hotel gaan we nog even buiten zitten, maar ik kan mijn ogen niet openhouden. Ik ben moe en ga gauw naar bedje toe. 
Rees en Ruud