Etosha

Zondag, 30 december 2018 
Halali Resort Etosha National Park 
Vandaag een spannend moment, aan het ontbijt wordt de uitslag bekend gemaakt van de quiz. Iedereen zit met gezonde spanning aan een lekker bordje yoghurt of een vers geroosterde boterham. Lieve en Ruud houden het tot het laatste moment erg spannend, maar uiteindelijk komt het verlossende woord, René is de winnaar van de Quiz. Gedetailleerd heeft hij beschreven wat er met de pelikaan gebeurde op de boot, het arme beest is uitgegleden! Nadat René de vele felicitaties en de prijs, een flinke pot bier, in ontvangst heeft genomen, gaan we onderweg naar Onjowewe, waar een van de traditionele dorpen van de Himba is. De vrouwen hebben een bijzondere huidskleur en zijn doorgaans topless. Hun haar is gevlochten en wordt ingesmeerd met geitenvet en een kleurstof voornamelijk oker. Het uiteinde van het haar wordt verlengt met extension. Meisjes dragen hun haar in twee vlechten over het voorhoofd, maar zodra ze de puberteit bereiken worden deze vervangen door zoveel mogelijk kleine vlechtjes. De herkomst van hun tradities is niet altijd duidelijk, zo worden bij kinderen als ze de leeftijd van 14 jaar bereiken de vier voortanden uit de onderkaak geslagen. Himba vrouwen wassen zich nooit, ze smeren zich in met een mengsel van geitenvet en kruiden dat hen beschermd tegen de zon. De vrouwen hebben een belangrijke taak binnen de gemeenschap. Getrouwde vrouwen dragen een soort kroontje van geitenvel. Vrouwen wonen, eventueel met hun kinderen apart van de mannen. Het aantal koeien bepaald de status van de man, hoe meer koeien hij heeft, hoe meer vrouwen hij heeft. Oorspronkelijk komen de Himba uit het noordwesten van Namibië, Kaokoland het meest afgelegen gebied van Namibië. Himba zijn van oudsher nomaden en trekken met hun vee van plaats naar plaats. Hun huizen zijn gemaakt van modder, takken en mest. Het heilig vuur is belangrijk voor de dorpelingen en staat in lijn met de hut van het opperhoofd en de kraal. Bij het heilig vuur vinden de ceremonies plaats, en het vuur wordt in stand gehouden door de oudste zoon van het opperhoofd. Na de rondleiding in het dorp rijden we verder naar Etosha, het grootste aaneengesloten park van Afrika. Het park werd in 1907 als zodanig aangewezen en je kunt er niet minder dan 115 soorten dieren aantreffen en meer dan 340 soorten vogels. De verscheidenheid aan landschappen is enorm, het park wordt doorsneden door drie rivieren, berglandschappen en zandvlaktes. Etosha betekent “Grote witte plaats van droog water", een naam die het ontleent aan de enorme zoutpannen. Onderweg naar Etosha kan iedereen de troostprijs ervaren, vakkundig masseert Lieve de nekspieren en zijn we helemaal ontspannen. In Okaukuejo stoppen we voor de lunch. Terwijl Jacques de lunch maakt gaan we naar een waterhole waar de dieren komen drinken. Vogels verzamelen zich aan de waterkant, in een boom verschuilt een neushoornvogel zich tussen de bladeren. Een jackhals houdt vanaf de waterkant de boel goed in de gaten en stelt zich verdekt op. De springbokjes, spiesbokken en everzwijn genieten van een verkoelend bad. Er bevinden zich verschillende soorten dieren, die gebroederlijk bijeen, afwisselend drinkend en op de uitkijk voor de grote jagers. Zachtjes waait een warme wind en hoor je alleen het gezang van de vogels. Nadat we een bordje pasta hebben gegeten, de afwas gedaan hebben en alles weer netjes terug op de plaats in de truck rijden we door naar Etosha. Bij de zuidelijke ingang regelt Jacques de benodigde formaliteiten om het park in te rijden. Vanaf deze ingang is het nog een kleine 100 km. rijden tot aan Halali. De weg ernaartoe is afwisselend. Een kudde zebra’s springt aan de kant als de truck voorbij komt. De hartenbeesten kijken verbaasd op en eten dan weer verder van het lage gras. De spiesbokjes worden vergezeld door impala’s, spiesbokken hebben een fiere houding en een kudde gnoes lopen traag achtereen over de vlakte. De giraffen zijn groter dan de acaciabomen en moeten bukken om van de smakelijke blaadjes te smullen.  
Rond de klok van vier uur komen we aan bij Halali. Bij het kamp is ook een waterhole waar we gaan zitten, en geduldig afwachten of er dieren komen drinken. Bij de waterhole is het muisstil en hoor je alleen zo af en toe het klikken van een fotocamera. De wilde dieren blijven uit en hebben de vogeltjes het rijk voor zich alleen. Ondertussen heeft Jacques de barbecue aangestoken. We boffen, het is gezellig, lekker eten en genieten met mensen die je nog niet zolang kent. Bij het kampvuur drinken we nog een glaasje voordat het vuur gedoofd wordt. Lekker slapen….  

Maandag, 31 december 2018 
Halali Resort Etosha National Park  
Verrekijker, fotocamera en telefoon liggen binnen handbereik op de stoel in de truck. Vandaag onze eerste officiële gamedrive dus we zijn heel nieuwsgierig. Met blik op oneindig turen we de vlaktes af op zoek naar de dieren die in het Etosha NP voorkomen. Het gebied heeft een omvang van bijna 24000 km² en is het meest bezochte park van Namibië. Het bekendst is de Etosha Pan, een grote zoutvlakte midden in het park. Zo’n 12 miljoen jaren geleden was hier een binnenzee die gevoed werd vanuit de Kunene rivier. De zoutvlakte bevat alleen in de regentijd water maar het water is te zout voor wild om te drinken. Het wier dat echter in het water groeit trekt grote kolonies flamingo’s aan en kleurt de vlakte bij tijden roze. Het is zeven uur in de morgen en de jonge leeuwen zijn net ontwaakt uit hun slaap en rekken zich uit. Na het ochtendtoilet gaan ze naar de waterpoel Driefontein en lessen daar hun dorst. De maraboe laten ze links liggen en ze trekken zich ook niets aan van de vogels die hun bad nemen in de poel. De jakhals rolt zich door het gras van de savanne en klopt het zand van zich af. De reuzentrap blijft liever met beide poten op de grond staan en de secretatisvogel heeft het ook niet hoog in zijn bol en blijft laag bij de grond. De tok en honingzuiger vliegen van boom tot boom en zweven op de thermiek van de warme lucht. In de verte zien we aasgieren cirkelen in de lucht, waarschijnlijk ligt er een kadaver dat ze straks gaan verorberen. Een witte neushoorn laat nog net z’n billen zien voordat hij achter de struiken verdwijnt. Op de grote grasvlakte hebben verschillende soorten antilopen verzameld. De hartenbeesten, impala’s, spiesbokken en springbokjes grazen gebroederlijk van het malse gras. Ombeurten houden ze de wacht alert op de grote gevaarlijke jagers. De dik dik’s steken vleiend hun kopjes bij elkaar en kruipen gezellig samen onder een boom. Een oude olifantbul staat eenzaam en alleen en leunt met zijn zware lijf tegen een acaciaboom. Zijn laatste levensfase is aangebroken en waarschijnlijk heeft hij niet lang meer te leven. De wilde dieren houden zich vandaag niet op bij de waterholes die door het park verspreidt liggen. De regen van vannacht heeft er voor gezorgd dat er meerdere poelen met water zijn zodat de dieren niet naar de waterholes komen. De witte vlakte van Etosha pan schittert in de felle zon. Een prachtige lucht aan de horizon maakt het plaatje compleet. We poseren voor een groepsfoto die door een passant gemaakt wordt. De koedoe ziet er grappig uit met z’n ronde oortjes. Samen met een paar soortgenoten kauwen ze van de groene blaadjes van de bomen. Om half vier zijn we, na een mooie gamedrive, terug in Halali. Nu kunnen we ons gaan opmaken voor het oudejaarsfeest voor vanavond. Het wordt vingereten vanavond, zegt Jacques, wat betekent dat we allemaal hapjes voorgeschoteld krijgen. Drankjes hebben wij voor gezorgd, die hebben we ingeslagen in Swakopmund. We spreken af dat we om acht uur verzamelen bij de campsite, waar Jacques de hapjes gereed maakt en we gezellig bij het vuur kunnen zitten. We hebben dus een paar uurtjes de tijd om ons te soigneren of een schoonheidsslaapje te houden. Ik trek me even terug en werk mijn verslagen bij. Terwijl ik buiten aan een tafel zit, wordt ik vergezeld door een eekhoorntje. Het beestje knabbelt rustig verder aan een toast als ik dichterbij schuif om een foto te maken. Ik heb totaal geen idee dat het vanavond oudejaarsavond is en dat we over een paar uurtjes het nieuwe jaar inluiden, en ook nog een uur eerder dan in Nederland. Maar ook ik trek mijn netste kleren aan en maak me klaar voor het feest. We lopen nog even naar de waterhole om te kijken of er nog wilde dieren zijn. Maar ook de dieren hebben een feestdag en trekken zich terug in de bosjes. Heerlijke hapjes staan alweer klaar, kaasjes, spareribs, kipkluifjes, mmmmm, we likken er onze vingers bij af. Ruud is de DJ van vandaag en zorgt voor leuke muziek waar we op kunnen dansen. Met een aperitiefje, een springbokje, klinken we op het oudejaar, en dan knalt de eerste kurk van de champagnefles af! Het mysterie rond de geheime doos van Lieve en Martine wordt eindelijk prijsgegeven. Ieder krijgt een leuke verrassing, ik een meetlint, misschien een hint…Lieve en Petra hebben een leuke act voorbereidt waar we hartelijk om moeten lachen. We dansen en we zingen, het is erg gezellig. Af en toe komt er een campinggast om de hoek kijken naar de feestgangers. Een bewaker eet een lekker bordje eten mee en klinkt met cola op het oude jaar. En dan is het twaalf uur, Namibische tijd…gelukkig nieuwjaar!! Het nieuwe jaar wordt ingezegend, de regen valt met bakken naar beneden. Maar dat is voor korte duur, trouwens we zitten droog onder een afdak. En alweer knallen de champagnekurken van de flessen en luiden we het nieuwe jaar in. We hebben een gezellige avond, maar morgen moeten we vroeg op. Oeps, laten we maar zachtjesaan gaan opruimen, ik moet er nu nog niet aan denken, zes uur de wekker?? 
Rees en Ruud