Einde in zicht....

14 januari 2019 - Pretoria, Zuid-Afrika

Zondag, 13 januari 2019 
Manhattan Hotel Pretoria, Zuid Afrika  
Bijna einde van de reis, vandaag transit naar Pretoria, een lange reisdag. Onze huiskat, die ons vanaf gisteravond niet meer uit het oog verloren is, zit keurig voor de deur te wachten als we naar buiten komen.  Ze rekt zich uit, en als ze ziet dat we op ons gemak een kopje koffie drinken op het terras, gaat ze een dutje doen. Voordat we vertrekken gaan we nog even kijken wat we allemaal gemist hebben. We lopen naar de warmwaterbaden en vervolgens naar de bron waar het warme water vandaan komt. Een Zuid-Afrikaan veegt de zweetdruppels van zijn voorhoofd en kan ons vertellen dat het baie warm is. We maken ons klaar voor vertrek en als iedereen gereed is vertrekken we om negen uur voor de laatste keer met de truck richting Pretoria. Vier weken lang hebben we rondgetoerd met Cohen, de naam van de truck, we gaan het nog missen. Vaak waren de wegen bumpy, en rammelde het voertuig van alle kanten, maar we hebben er nauwelijks hinder van ondervonden. Eten klaarmaken aan de truck, hoe gezellig was dat en nog gezelliger werd het als we met z’n allen de afwas deden en daarna nog een borreltje dronken. Kilometers hebben we afgelegd van dag tot dag en reden we door de prachtige natuur van Zuidelijk Afrika. Vandaag rijden we dwars door Soutpansberge, het dik beboste gebergte 50 km. ten zuiden van Thsipisi. De hellingen kleuren van licht- tot donkergroen en in die hellingen leeft een groot aantal verschillende antilopen en roofvogels. Nadat we anderhalf uur gereden hebben stoppen we bij een tankstation in Makhado ( dat vroeger Louis Trichardt heette, een voortrekker uit begin 17de eeuw), waar de tanks van Cohen gevuld worden. Ondertussen drinken we een kopje koffie en probeert Magda geld te pinnen. Het apparaat slokt haar pinpas op en geeft hem niet meer terug. Magda probeert contact met haar bank te krijgen, maar op de een of andere manier lukt dat niet. Er is geen netwerk, zelfs een bericht sturen lukt niet. Er zit niets anders op dan te wachten totdat we in het hotel in Pretoria zijn en er netwerk is. Het is net na half een als we in Kranskop stoppen bij een wegrestaurant. Daar kopen we een goed gevulde pastei en peuzelen die op aan een picknicktafel. We rijden verder langs een reeks geelgekleurde hete vlakten. Het is een klassiek veeteeltgebied in de provincie Limpopo. In Polokwane neemt Casper de afslag naar de N1, richting Pretoria. Het is nog ongeveer 200 km. tot in Pretoria, en nog één keer maken we een korte pauze voordat we de resterende route in een ruk verder rijden. Naast ons kleurt de lucht rood, grijsblauw, een zandstorm nadert het vaste land en verspreidt zich snel voort. De stofwolk neemt steeds grotere vormen aan en spreidt zich uit over een groot gebied. Wij rijden van de stofwolk af en naarmate we verder rijden zien we de wolk steeds kleiner worden, totdat hij helemaal uit ons blikveld verdwenen is. Pretoria, de bestuurlijke hoofdstad van Zuid-Afrika, telt meer dan 1 miljoen inwoners. De stad is vernoemd naar de Voortrekker Andries Pretorius die beschouwd wordt als de stichter van de  Zuid-Afrikaanse Republiek. Om vijf uur rijden we door de drukke straten van de grote stad, die aan weerszijden worden gesierd door de paarse jacarandabomen. Luid getoeter laat ons eraan herinneren dat we de groene glooiende heuvels voorgoed achter ons hebben gelaten. Casper manoeuvreert kundig door de nauwe en drukke straten en parkeert de truck keurig voor de ingang van het stadshotel. Weemoedig ruimen we de truck leeg en nadat we alle lockers hebben gecontroleerd en er zeker van zijn dat er geen spullen zijn achtergebleven, brengen we onze spullen naar de kamer. Een paar honderd meter van ons hotel vandaan is een pinautomaat en gelukkig lukt het Magda nu om geld te pinnen. Haar bank heeft ze inmiddels ook kunnen bereiken en heeft ze haar pas kunnen blokkeren. Terloops horen we dat er nog een drankje gedronken wordt in de truck, maar blijkbaar is dat niet voor iedereen bedoeld. Het is zo warm in de truck, dat we snel ons drankje opdrinken en met z’n viertjes naar de bar van het hotel gaan. Daar is het een stuk aangenamer en toosten we nog eens op de mooie vakantie. Het is zeven uur en we denken dat we nog tijd genoeg hebben voordat we om acht uur aan tafel gaan om de vakantie met z’n allen af te sluiten. Tijdens dit diner krijgen Casper en Jacques een fooitje aangeboden. Maar dan krijgen we een appje met de mededeling dat het eten gepland is om half acht. Nu moeten we ons echt gaan haasten, en als we om half acht in de lobby aankomen is er niemand van de groep te bekennen. Dus lopen we snel naar het restaurant en melden ons bij de balie. Daar is niet bekend dat er een tafel gereserveerd is, en gaan we maar weer naar de lobby in afwachting van de rest van de groep. We zijn een beetje teleurgesteld als de rest rond de klok van acht uur arriveert en al alles in gereedheid is gebracht voor het afscheid van vanavond. Het is even slikken, maar ach, het eten smaakt voortreffelijk, René spreekt lovende woorden over Jacques en Casper, en daar gaat het toch om. Twee kanjers, die ons met raad en daad veilig door vier landen hebben begeleidt. Baie dankie, brothers! 

Maandag, 14 januari 2019 Vlucht Johannesburg (JNB O.R. Tambo International Airport naar Amsterdam AMS Schiphol Vertrek 23.55 uur aankomst dinsdag, 15 januari 2019 10.20 uur 

Uitslapen, dat kunnen we vandaag, maar om zes uur vind ik het goed geweest en rek ik me uit. Op mijn gemak rangeer ik mijn koffer en leg ik kleren klaar voor vanavond; een lange broek en een dik vest voor als het koud is bij aankomst in Amsterdam morgenvroeg. Om acht uur hebben we afgesproken in de lobby om afscheid te nemen van een aantal mensen van onze groep. Zij hebben een andere vlucht dan wij en gaan nog even op excursie in Pretoria voordat ze naar de luchthaven gaan. Nadat we handen hebben geschud gaan we eerst uitgebreid ontbijten en regelt Ruud dat we de kamer kunnen aanhouden tot zes uur vanavond. Geen haast vandaag, en op ons gemak lopen we door de drukke straten van de stad. Langs de kant van de weg wordt fruit en groente te koop aangeboden en worden maiskolven vers gepoft. Het winkelend publiek haast zich van winkel naar winkel, en de taxichauffeur duwt op z’n claxon, teken dat hij een ritje kan aannemen. In het centrum van Pretoria ligt Burgers Park. In de jaren 1870 is het park opgericht als een botanische tuin. Het beslaat vier hectare en is uitgeroepen tot een Zuid-Afrikaans nationaal monument. De tuinmannen zijn druk bezig met snoeiwerkzaamheden en op de banken in het park zijn de mensen druk met mekaar in gesprek. Een moeder spreidt een deken uit op het gras en haalt een heerlijke maaltijd tevoorschijn uit haar tas. Ondertussen speelt haar kind met het meegebrachte speelgoed. Studenten steken hun hoofden bij elkaar en bespreken hun opdrachten samen. Het park is vernoemd naar Thomas François Burgers, de vierde president van de Zuid-Afrikaanse Republiek. Hij regeerde van 1872 tot 1877 over de republiek. Er staat een standbeeld van deze president in het park. Ook staat er een standbeeld voor het Zuid-Afrikaanse Schotse Regiment van de Tweede Wereldoorlog. Door de hitte verliest ons lichaam veel vocht en hopen we een drankje te scoren in het restaurant binnen het park. Jammer genoeg is het restaurant gesloten en besluiten we terug te lopen naar ons hotel, omdat er in de verdere omgeving geen terras te bekennen is. Een ijskoud flesje water doet wonderen en lest onze dorst. In de koele lobby snuffelen we in de folders en wekt de folder van Freedom Park onze aandacht op. Volgens de kaart is het niet ver van ons hotel vandaan, maar de spoorweg doorbreekt de route waardoor het park via een omweg te bereiken is. We besluiten te voet te gaan, maar voorzien ons nu wel van flesjes water voor onderweg. Volgens ons moet er een kortere route zijn, zoals een brug over de spoorweg, maar die kunnen we niet ontdekken. Google Me wijst ons de kortste route te voet, dat ongeveer 45 minuten lopen is. De weg naar het park voert door de sloppenwijken van Pretoria. Het is druk in de straten en in donkere steegjes liggen zwervers op een kartonnen doos hun roes uit te slapen. Bedelaars zitten op de stoeprand en smeken voor een paar Randen om eten te kunnen kopen. De witte was wappert in de zwoele wind terwijl de vrouw des huizes het tuinpad aanveegt. Aan het begin van de straat staan vier mobiele toiletcabines op een rij, de enige sanitaire voorziening voor de township. We denken dat Google Me ons op een dwaalspoor gebracht heeft, maar als we de weg vragen aan een vriendelijke voorbijganger, weten we dat we op koers lopen. Het park ligt aan de voet van een 600 meter hoge heuvel. De parkeerplaats bij het park ziet er verlaten uit, net zoals bij de kassa waar geen kassière te bekennen is. Maar een beveiliger heeft ons zien aankomen en heeft inmiddels iemand opgetrommeld die ons verder kan helpen. Als we de entree hebben betaald en we de routekaart hebben bekeken gaan we op pad. Het Freedom Park is een herdenkingsplaats waar Zuid-Afrika degenen eert die hun leven hebben opgeofferd in de strijd voor een vrij en democratisch Zuid-Afrika en een eerbetoon brengt aan alle verdienstelijke Zuid-Afrikanen die een betekenisvolle rol hebben gespeeld bij het vormgeven van deze natie. Hoewel er geen overblijfselen worden bewaard in het park, staat het vol met symbolische monumenten een aangelegde tuinen die de helden zijn van de worstelingen in Zuid-Afrika. We beginnen onze tour in het Hapo-museum, waarvan de naam is afgeleid van het Khoi-woord (bosjesmannen) voor “droom”. Het museum vertelt het verhaal van Afrika en Zuid-Afrika over zeven tijdperken van de geschiedenis. Op bijzondere wijze wordt middels een animatiefilm het ontstaan van de aarde en voorouders vertelt, documentairefilms vertellen over verzet en kolonisatie, industrialisatie en verstedelijking, nationalisme en strijd, nationaal en continentaal bouwen. Voorwerpen uit het verleden staan uitgestald in glazen vitrines en tonen prachtige tekeningen het leven van een ver verleden. We zijn even stil, en nemen plaats op een van de banken om de documentairefilms te verwerken. De wandelpaden slingeren door de prachtige tuinen en ongemerkt klimmen we zo de heuvel omhoog. De 697 meter lange Wall of Names, is het meest opvallende monument in het park. Op deze muur staan 136.000 namen vermeld en sinds 2007 zijn de namen van 75.000 Zuid-Afrikanen die hun leven verloren in de strijd voor vrijheid op de muur gegraveerd. De “Garden of Remembrance” is een rustige ruimte voor bezinning en gebed. De ruimte is gevuld met een symbolische verzameling monumenten, standbeelden en sculpturen. De bouw van de tuin begon in juli 2003 en werd voltooid in maart 2004, het eerste decennium van de democratie in Zuid-Afrika. Op verschillende niveaus zijn uitkijkplateaus waarvan je een adembenemend uitzicht hebt over de grote stad Pretoria. En warempel, vanaf een plateau zien we een brug over de spoorweg lopen. Dat betekent dat er een kortere weg naar en van het park is. Op de top van de heuvel heeft Nelson Mandela een olijfboom geplant, het teken van nieuw leven en vernieuwing. We puffen even uit en drinken een slokje water voordat we terug wandelen naar het hotel, want het duurt nu niet meer zo lang voordat we opgehaald worden om naar de luchthaven te gaan. We zien een massa mensen dezelfde richting uitlopen en we lopen met de massa mee en hopen dat we de juiste beslissing genomen hebben. En ja hoor, er is een loopbrug over de spoorweg, en na tien minuten lopen komen we uit bij het treinstation, nog geen 500 meter van ons hotel vandaan. Voordat we ons gaan opmaken voor de terugreis drinken we eerst een koel biertje in de bar en reserveren we een tafel in het restaurant. We smullen van het heerlijke buffet, van voorgerecht tot nagerecht en proosten op de afsluiting van onze vakantie. Om acht uur staat de taxi gereed om ons naar de luchthaven te brengen, een ritje van een half uur. Inchecken is een fluitje van een cent, en zijn we ook snel door de douane heen. We geven de laatste Randjes uit aan een lekker kopje koffie voordat we om kwart over elf aan boord gaan. Een kussentje in de nek, de gordel om en een dekentje over de benen, precies op tijd, om zeven minuten voor twaalf gaat ons vliegtuig de lucht in. 
Rees en Ruud 




 

Foto’s