Caprivi Strip

Zaterdag, 5 januari 2019 
Rainbow River Lodge Bagani ( Noord-Namibië, Caprivi Strip ) 
Vanmorgen geen haast, want we rijden vandaag de omgekeerde route van twee dagen geleden. Voor een dag gaan we terug naar Namibië, en wel naar de Caprivi-Strip. Dit gebied behoorde tot 1890 tot het Britse protectoraat Bechuanaland, het huidige Botswana. In dat jaar werd het conflict tussen Groot Brittannië en Duitsland over de koloniale bezittingen in Afrika middels het Zanzibar- Helgolandverdrag bijgelegd. Caprivi is vernoemd naar de Duitse bondskanselier Leo van Caprivi die de verwerving van het land onderhandelde met Groot Brittannië. De strip werd gevoegd bij Duits Zuid-West Afrika, het huidige Namibië, om Duitsland toegang te geven tot de Zambezirivier en een route naar de oostkust van Afrika. De rivier bleek later onbevaarbaar en ontoegankelijk voor de Indische Oceaan als gevolg van de Victoria Falls. Tijdens de Eerste Wereldoorlog verloor Duitsland alle koloniale bezittingen in Afrika. Het gebied wordt door verschillende rivieren doorkruist waarvan de Okavango, de Kwando en de Zambezi het belangrijkst zijn. Het gebied is vlak en in het zuidoostelijk deel ligt een aantal natuurreservaten in moerasgebied. Er leven hier dieren die elders in Namibië niet voorkomen, zoals het nijlpaard, buffel, krokodil en waterbok. Om negen uur vertrekken we richting Namibische grens en gaat onze route ook nu weer door het Bwabwata NP. Deze keer geen olifanten die de weg oversteken, maar een kudde impala’s die schichtig tussen de struiken verdwijnen. Aan de grens bij Botswana gaat het er ook gemoedelijk aan toe, paspoortcontrole en formaliteiten is binnen een mum van tijd geregeld. Het welkomstdrankje staat al klaar als we rond de klok van een uur aankomen in Bagani waar we de komende nacht logeren. De lodge ligt aan de rand van de Kwando rivier en vanaf het terras hebben we een mooi uitzicht over de gladgestreken rivier. Zo af en toe zie je een luchtbel aan de oppervlakte, teken dat er een nijlpaard in de buurt is. Na de lunch gaan we op visite bij een lokaal dorp dichtbij de lodge. Wendy, een sociaal werkster in dit gebied leidt ons samen met een vertaler door het dorp. Volgens oude tradities woont een familie bij elkaar op een stuk grond dat niet hun eigendom is. Hun huizen staan dicht bij elkaar en de oudste man van de familie heeft de leiding. Onder een oude boom verzamelt de familie om de beslommeringen van de dag te bespreken. Inkomsten worden gezamenlijk gedeeld en wordt er voor elkaar gezorgd. Stromend water is er niet en wordt er water uit de rivier gehaald. Soms met gevaar voor eigen leven, het komt regelmatig voor dat iemand gegrepen wordt door een krokodil of nijlpaard. Sober leven de families in hun huizen van leem en golfplaten. Vooruitzichten op een betere toekomst zijn er niet, er is nauwelijks werk en leven ze van dag tot dag. Wendy houdt contact met de families en probeert te helpen waar ze kan. In hun primaire levensbehoefte wordt voorzien maar vooruitzicht op meer is er niet of nauwelijks. De overheid doet er nauwelijks iets aan om het leven van de mensen te veraangenamen. En toch zijn de mensen gelukkig op hun manier en zijn ze blij dat we een bezoek aan hun dorp hebben gebracht. We nemen afscheid en worden uitgezwaaid door de kinderen. Het is “kakwarm”, en een duik in het zwembad is een welkome verfrissing. Gemoedelijk drinken we een koel biertje op het terras en laten ons opdrogen. 
Om vijf uur gaan we aan boord voor een tocht over de Kwando rivier. De nijlpaarden zijn nieuwsgierig en steken regelmatig hun kop boven water uit. De krokodil ligt bewegingsloos aan de oever en zodra we hem benaderen gaat hij pijlsnel onder water. Het alledaagse leven van de lokale bevolking gaat aan ons voorbij. Een vrouwtje werpt een touw met aas in het water en hoopt dat er snel een vis zal bijten. Vrouwen doen de was in de rivier of nemen een bad in het koude water. Een eenzame visser dobbert op het water en tuurt naar zijn uitgeworpen hengel. De rivier is vol met vis, maar ook met roofdieren, en de lokale bevolking is zich daarvan bewust. Maar ze zijn op hun hoede, en weten dat nijlpaarden pas gevaarlijk zijn als ze aan land komen en gaan grazen. We varen tot aan de Popa Falls, en niet zoals de naam het doet vermoeden is het geen waterval, maar een stroomversnelling in de rivier. De schipper legt de boot aan en lopen we over rotsen en zand naar de stroomversnelling toe. Het is een mooi landschap en zeker nu de zon ondergaat. De ondergaande zon schittert in het water en de horizon verandert in een oranje gloed. We varen terug naar onze lodge en ondertussen dat we genieten van ons avondmaal kijken we uit over de rivier. Het wordt donker, de muggen en andere insecten ruiken zoet bloed. Tijd om ons terug te trekken onder de klamboe.  
Rees en Ruud