Alarm

Andasibe, Grace Lodge B&B

Het oosten van het land

Zaterdag, 19 november 2016

Alarm!!

Het Andasibe-Mantadia NP staat voornamelijk bekend om de Indri Indri lemuur. Dit is de grootste halfaap ter wereld en komt alleen voor in het oosten van Madagaskar. De plaatselijke bevolking noemt de zwart-witte acrobaat van de boomtoppen een babakoto, wat zoveel wil zeggen als “papa koto”. De legende vertelt dat een man die naar de naam Koto luisterde, werd aangevallen door een zwerm bijen. Hij werd gered door een indri die hem op zijn rug nam, en terug naar het dorp bracht. Een andere versie vertelt  dat papa koto met zijn zoontje naar het bos ging om honing te zoeken. Toen ze ’s avonds nog niet naar het dorp terugkeerden gingen de dorpelingen op zoek. Aanvankelijk leverde de zoektocht geen resultaat op, totdat iemand hoog in de bomen een grote en een kleine indri heen en weer zag springen. Het kon niet anders of dat moesten vader en zoon zijn, veranderd in halfapen. Sinds deze verhalen de ronde doen, is het “fady” om indri’s te doden of op te eten. Het schijnt dat ze probleemloos 10 meter recht vooruit springen. De indri indri is de enige lemuur die geen noemenswaardige staart heeft, een stompje van nauwelijks 3 cm. Het mannetje heeft een bruine, en het vrouwtje heeft een witte buik. Als je dan ’s morgens wakker wordt en je hoort van verre het geroep van de indri, duurt het te lang voordat je eindelijk op weg kan naar het park. In het speciale reservaat Indri-Indri werden ongeveer 60 groepen indri’s geteld, maar slechts een tiental daarvan komen in het reservaat en slechts één ervan kan er goed geobserveerd worden, dankzij een gewenningsprogramma waar 25 jaar geleden mee begonnen is. Het is niet de bedoeling om de indri’s tam te maken of te voederen, het is enkel om de indri’s te laten wennen aan de aanwezigheid van mensen. Behalve de indri kun je hier drie andere soorten dagmaki’s tegenkomen. Onze gids voor vandaag staat al op ons te wachten bij de ingang. Als de kaartjes zijn gekocht en gecheckt kan onze tocht beginnen. Een vogel zit rustig op haar nest haar eitjes uit te broeden. Zij heeft de taak van het mannetje overgenomen, zodat hij op zoek kan gaan naar voedsel. In de toppen van de bomen is beweging, de diadeemsifaka zit rustig op een tak van de vruchten te smullen. Zijn soortgenoten volgen het voorbeeld op en springen van boom tot boom. De diadeemsifaka is bijzonder kleurrijk, bruin, rossig en oranjegeel met een witte buik. Verderop in het bos spelen twee kleurrijke beestjes gezellig met elkaar op de grond. Flitsende camera’s negeren ze volledig en gaan rustig verder met hun spel. Plots horen we het geluid van de indri, alarm! Snel gebiedt onze gids hem te volgen, ze zitten dicht in de buurt. En ja hoor, het harde geroep klinkt als het alarm van de brandweer. Lomp en onbeholpen bewegen de dieren zich voort door de boomtoppen. Langzaam komen ze iets lager zitten, maar wagen het niet om op de grond te komen zitten. Het jong houdt zich stevig vast aan zijn moeder en kijkt bedenkelijk naar beneden, daar moet ik niet zijn, bij moeders ben ik veilig. Langzaam verdwijnen de dieren uit ons zicht en zetten we onze wandeling voort. Een kameleon zit beschut op een tak van een boom. Eigenlijk had hij gehoopt, dat we hem niet gezien hadden, maar onze gids heeft er oog voor. Stilletjes aan zijn we weer bij de ingang van het park aangekomen en nemen we afscheid van onze gids. Leon heeft een mooi plekje uitgezocht voor de lunch, heerlijk buiten aan de rivier. In de verte horen we nog steeds het alarm van de indri indri, ze gaan steeds verder het bos in. ’s Middags brengen we een bezoek aan het privé reservaat van de Vakona lodge. Het reservaat is eigendom van een franse familie, die in de buurt ook grafietmijnen bezit. De Vakona lodge heeft een eigen opvang van lemuren die verstoten zijn of gevangen zaten. Speciaal voor de dieren is er een eilandje aangelegd. We worden overgezet met een kano, en dan komen de beestjes je al tegemoet. De plaatselijke gids heeft banaantjes bij zich, en dat weten de beestjes snel. De maki’s, sifaka’s en de vari zijn gewend aan de mensen. Ze leven vrij in het bos op het eiland. De bamboemaki is de enige die schuchter is, hij blijft rustig in de boom zitten en wil liever genegeerd worden. De vari ligt uitgerekt over een balk heen, en begint aan zijn middagdutje. De maki’s springen op onze rug,  armen en hoofd en laten zich de banaantjes ondertussen goed smaken. De beestjes vinden het goed geweest en vluchten de bomen in, tijd voor ons om weer terug te gaan. In het reservaat liggen ongeveer 50 nijlkrokodillen aan de oevers van een meer. Een keer per week worden de krokodillen gevoerd. Het is voedertijd, de in stukken gesneden zeboe worden op de oevers gegooid. Hongerig schrokken de logge beesten de brokken vlees op en verdwijnen in het water. Op een takje zit de kleine neushoornkameleon zo goed verstopt, dat je hem bijna niet kunt zien. De grote kameleon heeft zijn maal voorbij zien komen, en wacht geduldig zijn moment af, voordat hij de sprinkhaan met zijn lange roltong vangt. De fossa zit opgesloten op een eilandje achter draad. Het is zielig, ik zou het beestje zo de vrijheid gunnen. De  eenden zwemmen rustig voort in de grote vijver, en de schildpadjes liggen op de stenen te zonnen. De kameleons en de slangen zitten verscholen tussen de takken, je ziet ze bijna niet zitten. Het is een mooi reservaat met aandacht voor de dieren, alleen jammer voor de fossa, dat hij achter draad moet. Bij Chez Luc, een kroegje in het dorp drinken we een biertje. We ontmoeten daar de gidsen van de avondwandeling van gisteren. Ze vragen gekscherend of we vandaag weer een wandeling willen maken, maar we bedanken vriendelijk. Het was erg mooi, maar een keer is genoeg. Als we terugkomen bij de Grace lodge horen we in de verte nog de roep van de Indri Indri. Het blijft fascineren hoe hun roep tot 3 km. verderop te horen is. De goedlachse Henriette zet ons een heerlijk maal voor. Ondertussen kletst ze over vanalles en nog wat. Ze is erg geïnteresseerd in onze verhalen en luistert aandachtig.  Zo gaan de uurtjes snel voorbij, op het moment zijn we de enige gasten. Enfin, het zou zomaar 10 uur kunnen zijn, bedtijd….

Rees en Ruud