Afkloppen!

Zaterdag, 29 december 2018 
Melissa’s Guest House Kamanjab 
Het ontbijt laten we aan ons voorbij gaan in Villa Wiese. Om zeven uur is iedereen gereed en stappen we in de truck op weg naar Kamanjab. Het dorpje ligt ten zuidwesten van het Etosha NP en is op zich geen bezienswaardigheid. Kamanjab is er vooral op gericht om mensen kennis te laten met het Himbavolk en de natuur in de omgeving. Een omvangrijke Himbafamilie heeft zich in de omgeving gevestigd en leeft er volgens oude tradities. Het wordt een lange hobbelige rit vandaag, maar onderweg zullen we stoppen op interessante plekken. 
Skeleton Caost is de kustlijn van de Namibwoestijn tussen de rivier de Kunene op de grens van Angola en Namibië in het noorden en Swakopmund in het zuiden. De kust beslaat een lengte van zo’n 700 km. Er hangt een mist over de kustlijn, in de zomer is het er koud terwijl in het in winter warm is. De combinatie van mist, een heftige branding en onderstroom maakten de Geraamtekust van oudsher gevaarlijk voor de zeevaart maar ook voor de walvissen. In die tijd was er nog geen gemotoriseerde scheepvaart en was het op vele plaatsen onmogelijk om van de kust weer de zee in te komen. Zeelui die de kust wisten te bereiken hadden in de woestijn geen kans om te overleven. De kust is bezaaid met duizenden scheepswrakken. De naam Skeleton Caost komt oorspronkelijk van de vele geraamten van walvissen die op de kust gezien werden. De zee voor de Geraamtekust is rijk aan vis waardoor grote kolonies pelsrobben worden aangetrokken. In Hentiesbaai gebruiken we ons ontbijt in een druk bezochte coffeeshop. De geur van vers gezette koffie en geroosterde toast komt je tegemoet. Een stevig Engels ontbijt wordt ons voorgezet en de cappuccino heeft een dikke schuimlaag. We lopen achter op schema, zegt Jacques, dus enige haast is geboden en vervolgen we snel onze route. 
Bij Cape Cross is een reservaat voor een enorme kolonie Kaapse pelsrobben. De pelsrobben worden bejaagd door de lokale bevolking, die van de overheid elk jaar een quotum van tienduizenden robben mag stropen. Dit omdat de zeehonden verantwoordelijk worden gehouden voor het opeten van grote hoeveelheden vis. Als de deur van de truck opengaat komt ons de sterke ammoniakgeur van de uitwerpselen van de zeerobben tegemoet. Met tienduizenden liggen ze verspreidt over de rotsen en het zand. Er zijn heel wat jonge zeerobben, in december veranderen de rotsen in een kraamkamer en komen er heel wat zeerobben bij. Veel jonge beesten overleven hun geboorte niet doordat ze overlopen worden door de volwassen robben. In 1484 vaart de Portugese ontdekkingsreiziger Diego Cāo als eerste Europeaan langs de Namibische kust. Hij is er aan land gegaan en heeft er een gedenkteken geplaatst. Hij overlijdt bij Cape Cross en ligt er ook begraven. Het gedenkteken is voor volgende ontdekkingsreizigers een baken op weg naar Kaap de goede Hoop. 
Na een lange hobbelige rit stelt Lieve voor om ons voor de lunch “af te kloppen”.  In het plaatsje Uis zet Casper zijn truck aan de kant bij een restcamp waar we de lunch gaan nuttigen. Volgzaam als we zijn, stellen we ons in een kring op en beginnen ons af te kloppen. Het gaat als volgt: zet je benen recht onder je schouders, ga ’n beetje door de knieën en kantel je bekken. Klop zachtjes met je handen van kop tot teen en geef daarmee de trillingen terug aan de aarde. Helemaal zen en afgeklopt gaan we naar de bar van de campsite en drinken daar een koel getapt biertje. Ondertussen maakt Jacques een eenvoudige lunch klaar en sleutelt Casper aan zijn truck en draait hij de losgetrilde onderdelen vast. Ook de truck moet “afgeklopt” worden. Na de afwas rijden we verder over een extreem hobbelig pad. Je verstaat je eigen woorden niet maar dat wordt gecompenseerd door de mooie omgeving en kom je ogen te kort. Hoe verder we het binnenland inrijden des te warmer het wordt. Een man rijdt met zijn ezelskar door de eenzame woestijn, misschien woont hij wel in een van de huisjes gemaakt van olievaten.  
De Herero vestigden zich in Namibië in de 18de eeuw en toen de Nama’s zich in hetzelfde gebied wilden vestigen ontstonden er conflicten. Toen aan het einde van de 19de eeuw de Duitsers het gebied kolonialiseerden, werden de conflicten bijgelegd. Totdat er oorlog uitbrak tussen de Duitsers en de Herero, en veel mensen werden afgeslacht en vermoord. Ze werden de Kalahari ingedreven waar vele de hongerdood tegemoet gingen. Van oudsher zijn de Herero nomadische veehouders en wordt hun status bepaald door het aantal koeien dat ze bezitten. Herero vrouwen dragen vooral traditionele kleding, kleurrijke jurken met theemutsachtige hoofddeksels. Deze kledij is ooit geïntroduceerd door een Europese missionarisvrouw. Intussen hebben de Herero zich gevestigd in Damaraland, een indrukwekkend, ruig woestijnsteppegebied. Het ligt tussen Swakopmund en Etosha. Uitgedost in hun traditionele kledij zitten de Herero vrouwen geduldig te wachten op klandizie. Keurig staan hun zelfgemaakte spulletjes uitgestald in hun winkeltje. Zodra we uit de truck stappen rennen de kinderen de weg over en komen ze ons begroeten. Ze zijn keurig opgevoed en wachten netjes hun beurt af als we ballonnen en snoepjes verdelen onder de kinderen. We kopen handgemaakte poppetjes en steunen daarmee de gemeenschap. Casper rijdt onvermoeibaar door over de slechte wegen maar gelukkig heeft hij gezelschap in de cabine. Petra is wagenziek en vergezelt Casper sinds het begin van de reis onafgebroken. Hoe verder we rijden hoe groener de omgeving wordt, we laten de woestijn achter ons. Een regenwolk hangt boven de toppen van de rotsen en de zon tovert een mooie regenboog tevoorschijn. Het is kwart voor zeven als we aankomen bij de lodge. Een kleinschalige lodge met gerieflijke kamers en vriendelijk personeel. Een verschil van dag en nacht met de afgelopen twee dagen. We eten in het restaurant van de lodge, heerlijk buiten in de veranda. Een koel briesje veraangenaamt de temperatuur en een koel biertje lest de dorst. We zijn een beetje moe van de lange reisdag. Morgen gaan we voor het eerst op safari. We verheugen ons. 
Rees en Ruud