En dat alles voor een stel makrelen!

Vrijdag, 17 november 2017

Tangerine Beach Koggala, Kalutara

Kwart voor vier, wake up call, hoe kunnen we het verzinnen. Enfin, een beetje moe maar gedreven door nieuwsgierigheid om het zien van de walvissen staan we op en maken ons klaar voor de boottocht. Zo vroeg opstaan, zegt Jean- Marie, en dat allemaal voor een stel makrelen!  Om half vijf staan de ontbijtpakketten klaar in de lobby en staat onze lokale gids ons al op te wachten. Twee andere stellen van onze groep zijn ook nieuwsgierig naar de grote vissen. Jos en Fia, Jody en Casper komen ook uit het Limburgse land, en laat Jos en Fia nu iedere thuiswedstrijd van Roda op de tribune zitten bij het vriendenhome! Jody en Casper zijn de dochter en schoonzoon en we hebben al heel wat afgelachen met z’n allen.   Met z’n achten stappen we in de aircogekoelde bus, en nestelen ons gemoedelijk op de stoelen.  Het is nog anderhalf uur rijden tot aan de baai van Mirissa in het zuiden van het eiland.

De laatste jaren heeft Sri Lanka zich ontwikkeld tot een van de voornaamste bestemmingen ter wereld voor het observeren van walvissen. Nog niet zo lang geleden ontdekte de Britse zeebioloog Charles Anderson dat honderden walvissen twee keer per jaar op slechts enkele kilometers van de kust langs het zuiden van Sri Lanka trekken. Het gaat om de blauwe vinvissen en bultruggen. Als we in Mirissa aankomen wachten we langs de kant van de weg op de tuktuks die ons naar de pier gaan brengen. Voor ons busje is het onmogelijk om bij de pier te komen. De vissersboten zijn net binnen en het krioelt er van de mensen die op de visafslag verse vis willen kopen. Onze driver rijdt luid toeterend kriskras tussen de uitgestalde vis en mensenmassa heen en trekt zich niets aan van de tegemoetkomende tuktuks. Veilig komen we aan bij de pier waar we aan boord gaan. We worden welkom geheten door de kapitein en zijn matrozen die ons de veiligheidsvoorschriften uitleggen en ons een zwemvest aanreiken. Omdat het nogal ruig kan zijn op zee, raden ze ons aan om een pilletje in te nemen tegen zeeziekte. We volgen hun raad op en zoeken een plekje boven op het dek. Daar hebben we een weids uitzicht over de zee. Vandaag moeten we minstens 25 km. uit de kust varen voordat de walvissen zich laten zien, en met een maximumsnelheid van 18 knopen zal de tocht ongeveer anderhalf uur duren. Maar na anderhalf uur gevaren te hebben is er nog geen teken van een walvis. De matrozen hebben contact met andere boten, en wordt de koers bijgesteld. De matrozen turen de open zee af en letten op of ze een fontein zien, teken dat er een walvis naar de oppervlakte komt om lucht te halen. We varen naar links, we varen naar rechts en volgen de andere boten die waarschijnlijk een walvis gespot hebben. Ondertussen hebben we niet in de gaten dat we toch al tweeënhalf uur op zee zijn, maar het lange zoeken wordt beloond. Een walvis komt heel even omhoog om adem te halen en gaat dan snel weer onder. In de verte zien de matrozen de contouren van een walvis en snel wordt er koers gezet naar de walvis, gevolgd door meerdere boten. Het arme beest wordt opgejaagd en laat alleen maar zijn rug zien. De matrozen verontschuldigen zich dat we geen mooie plaatjes hebben kunnen schieten van de kolossale vis, maar we moeten langzaam koers gaan zetten naar het vasteland. We hebben natuurlijk niet veel van de walvissen gezien, maar voor ons gevoel werden de dieren opgejaagd en is het goed dat we terugkeren en de beesten met rust laten. Veel later dan gedacht, het is inmiddels twee uur, komen we aan in de haven van Marissa. Met de tuktuks worden we teruggebracht naar ons busje en rijden we langs de kust verder naar Galle, waar we gaan lunchen. In een baai ligt een klein rotsachtig begroeid eilandje. Hier staat een magnifieke koloniale villa die in de jaren 30 van de vorige eeuw door de Franse graaf De Maunay is gebouwd. De villa is opgeknapt en voor een vorstelijk bedrag is de villa te huur. In de branding staan de verlaten steltpalen van de vissers, nu alleen nog nostalgie. Onze gids wil ons nog heel wat van het eiland laten zien. Hebben we interesse in schildpadden, en de mijnen van de maanstenen die moet je als toerist gezien hebben. Maar we zijn moe en willen graag terug naar ons hotel. Het is inmiddels vier uur geweest voordat we geluncht hebben, en de rit terug naar ons hotel duurt nog zeker anderhalf uur. Om half zes komen we aan bij ons hotel en gaan we ons soigneren voor het diner. We maken het niet laat vandaag, het was vroeg dag. En dat alles voor een stel makrelen….

Rees en Ruud

Zaterdag, zondag en maandag, 18, 19 en 20 november 2017

En zo gaan de dagen voorbij. We liggen aan het zwembad, nemen een koele duik, lezen een boek en af en toe knappen we een uiltje. We laten ons omver spoelen door de golven en zonder veel krachtinspanning drijven we onder het zand aan in de branding. We sjezen wat met de tuktuk van ATM naar shop en lopen naar de overkant van het hotel waar een leuk barretje is. We maken een babbeltje met een Belg, die waarschijnlijk niet de uitbater is maar een oogje in het zeil houdt. Hij stelt zich verantwoordelijk dat er altijd genoeg koud bier in de ijskast staat, want ja, hij lust er zelf iedere dag graag een stuk of twintig. Als er in een fles 650 cc zit, reken dan maar uit hoeveel gerstenat deze globetrotter tot zich neemt. Maar voor ons staat er ook een biertje koud, en dat doet deugd met deze temperatuur. We lopen langs de spoorlijn iets meer het binnenland in en maken kennis met de vriendelijke lokale mensen. We hebben deze reis kennis gemaakt met de vriendelijke altijd behulpzame mensen. De oude steden, de tempels, de stoepa’s en de koloniale steden, met recht kan ik zeggen dat we een prachtige reis hebben gemaakt. Van Anthony kregen we een landkaart waarop hij de route heeft gemarkeerd die we afgelegd hebben deze reis. De diversiteit aan natuur, de prachtige treinreis door de theeplantages, akkers en oerwoud. Zelfs bij het hotel is er een mangrovebos, waar vliegende honden zich in de late middag verzamelen en een dutje doen. Daarbij verjagen ze de vele kraaien naar de tuin, waar de leguanen en eekhoorntjes hun domein hebben. We hebben plezier aan de vliegensvlugge eekhoorntjes die zo brutaal zijn, dat ze de salade van je bord stelen.  En wat natuurlijk ook belangrijk is, de geurige keuken die je zintuigen doen prikkelen. De Singalese keuken is overheerlijk, we hebben gesmuld van alle lokale gerechten. De gastvrijheid, het vriendelijke personeel waarvan sommige niet helemaal geschoold zijn maar hun uiterste best doen om het hun gasten naar de zin te maken. Tot de laatste momenten genieten we, en laten we ons kneden, manicuren en pedicuren. Een mooie ervaring rijker die we met veel mooie herinneringen bewaren in ons hart.

Rees en Ruud